User V
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 12.090
Από εδώ
Nέα23 Μαρτίου 2017
Γράφει ο Θάνος Βλαστός, Καθηγητής ΕΜΠ, Συγκ/γος – πολεοδόμος
ΕΜΠ 19.2.17
Λύσεις μικρού κόστους για το ποδήλατο
Η ανάγκη του να αυξηθεί η χρήση ποδηλάτου είναι επείγουσα. Ακόμη και σήμερα, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, βιώνουμε προβλήματα κορεσμού. Τι θα συνέβαινε αν υπήρχε έστω και μια μικρή βελτίωση; Εκτός από αυτό τα προβλήματα ατυχημάτων, υγείας, ρύπανσης, θορύβου, υποβάθμισης της ποιότητας ζωής, παραμόρφωσης των αστικών τοπίων και υποτίμησης των αξιών γης είναι μεγάλα. Σημαντική επίσης είναι η πίεση που δέχεται η χώρα μας από τη διεθνή κοινότητα να συμμετάσχει και αυτή στην προσπάθεια αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής.
Η κατασκευή υποδομών προστασίας του ποδηλάτη είναι ένα κόστος που η χώρα μας σήμερα δεν μπορεί να αναλάβει. Με δεδομένο μάλιστα ότι πρέπει να καλύψει καθυστέρηση δεκαετιών ως προς πολιτικές για το ποδήλατο θα πρέπει να προχωρήσει με πολύ γρήγορους ρυθμούς, επιλέγοντας αναγκαστικά παρεμβάσεις χαμηλού κόστους. Πρόκειται για παρεμβάσεις, βασισμένες σε οριζόντια και κατακόρυφη σήμανση. Στην Ευρώπη δεν υποτιμώνται καθόλου, αντίθετα θεωρούνται ότι είναι ασφαλέστερες σε σχέση με τις λωρίδες ποδηλάτου που προστατεύονται από νησίδες ή βρίσκονται σε στάθμη υψηλότερη του οδοστρώματος. Οι τελευταίες απομονώνουν μεν τον ποδηλάτη από τα υπόλοιπα οχήματα, όμως στις διασταυρώσεις, εκεί όπου όλοι αναγκαστικά μοιράζονται τον ίδιο χώρο, η εμφάνιση των ποδηλατών αιφνιδιάζει τους οδηγούς με αποτέλεσμα πολλά ατυχήματα.
Έτσι στην Ευρώπη πολλές χώρες, αν και εύρωστες οικονομικά, συνειδητά και για λόγους ασφάλειας, ενσωματώνουν τα ποδήλατα στην κυκλοφοριακή ροή και με μικρό κόστος μπορούν να αναπτύσσουν παρεμβάσεις σε μεγάλες αστικές επιφάνειες.
Προϋπόθεση για να κυκλοφορεί ο ποδηλάτης μαζί με τα αυτοκίνητα και τις μοτοσυκλέττες είναι να επικρατεί στο δρόμο ευγένεια και πολιτισμός. Στη χώρα μας αυτό σπανίζει. Υπάρχουν ωστόσο λύσεις που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν, βασικά σε δρόμους με μια λωρίδα κυκλοφορίας, όπου τα οχήματα δεν έχουν περιθώρια για ελιγμούς άρα η σταθερή πορεία τους επιτρέπει τη συνύπαρξη με τους ποδηλάτες. Μονόδρομοι μιας λωρίδας κυκλοφορίας είναι η πλειονότητα των δρόμων στις ελληνικές πόλεις. Κατά κανόνα περιλαμβάνουν ζώνες στάθμευσης εκατέρωθεν της μονόδρομης ροής. Πρόκειται για δρόμους περιοχών κατοικίας και όχι μόνον. Εννοείται ότι στους δρόμους αυτούς έχουν κάθε δικαίωμα να κυκλοφορούν οι ποδηλάτες. Γενικότερα με βάση τον ΚΟΚ:
Στην περίπτωση που το πλάτος είναι επαρκές υπάρχουν δύο περιπτώσεις:
α) οι ποδηλάτες υποχρεούνται να παραχωρούν χώρο για να τους προσπερνούν τα αυτοκίνητα πλησιάζοντας όσο γίνεται προς τη ζώνη στάθμευσης. Αυτή την υποχρέωση την έχουν σε δρόμους που δεν θεωρούνται αποκλειστική υποδομή ποδηλάτου απλά ισχύει ότι ποδήλατα και αυτοκίνητα τους χρησιμοποιούν από κοινού.
β) οι ποδηλάτες έχουν προτεραιότητα. Δεν υποχρεούνται να αφήνουν χώρο στα αυτοκίνητα για να τους προσπερνούν, αντίθετα μπορούν να παραμένουν σταθερά στο μέσον του οδοστρώματος. Αυτό μπορεί να συμβαίνει, σύμφωνα με τις προδιαγραφές ποδηλάτου σε δρόμους που θεωρούνται υποδομές συνύπαρξης ποδηλάτων και αυτοκινήτων (υπουργείο υποδομών, ΔΜΕΟ/2015, κεφ. 3.4 «Οδός μεικτής χρήσης οχημάτων και ποδηλάτων – cycle street»), σε δρόμους όπου το ποδήλατο έχει προτεραιότητα ενώ το αυτοκίνητο είναι ανεκτό. Σύμφωνα με τις προδιαγραφές απαραίτητη προϋπόθεση για αυτούς τους δρόμους είναι να έχουν όριο ταχύτητας 30 χλμ/ώρα, δηλαδή να έχουν οριστεί ως δρόμοι ήπιας κυκλοφορίας. Τέτοιας κατηγορίας υποδομές για ποδήλατο έχουν πρωτεύοντα ρόλο στα δίκτυα ποδηλάτου.
Nέα23 Μαρτίου 2017
Γράφει ο Θάνος Βλαστός, Καθηγητής ΕΜΠ, Συγκ/γος – πολεοδόμος
ΕΜΠ 19.2.17
Λύσεις μικρού κόστους για το ποδήλατο
Η ανάγκη του να αυξηθεί η χρήση ποδηλάτου είναι επείγουσα. Ακόμη και σήμερα, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, βιώνουμε προβλήματα κορεσμού. Τι θα συνέβαινε αν υπήρχε έστω και μια μικρή βελτίωση; Εκτός από αυτό τα προβλήματα ατυχημάτων, υγείας, ρύπανσης, θορύβου, υποβάθμισης της ποιότητας ζωής, παραμόρφωσης των αστικών τοπίων και υποτίμησης των αξιών γης είναι μεγάλα. Σημαντική επίσης είναι η πίεση που δέχεται η χώρα μας από τη διεθνή κοινότητα να συμμετάσχει και αυτή στην προσπάθεια αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής.
Η κατασκευή υποδομών προστασίας του ποδηλάτη είναι ένα κόστος που η χώρα μας σήμερα δεν μπορεί να αναλάβει. Με δεδομένο μάλιστα ότι πρέπει να καλύψει καθυστέρηση δεκαετιών ως προς πολιτικές για το ποδήλατο θα πρέπει να προχωρήσει με πολύ γρήγορους ρυθμούς, επιλέγοντας αναγκαστικά παρεμβάσεις χαμηλού κόστους. Πρόκειται για παρεμβάσεις, βασισμένες σε οριζόντια και κατακόρυφη σήμανση. Στην Ευρώπη δεν υποτιμώνται καθόλου, αντίθετα θεωρούνται ότι είναι ασφαλέστερες σε σχέση με τις λωρίδες ποδηλάτου που προστατεύονται από νησίδες ή βρίσκονται σε στάθμη υψηλότερη του οδοστρώματος. Οι τελευταίες απομονώνουν μεν τον ποδηλάτη από τα υπόλοιπα οχήματα, όμως στις διασταυρώσεις, εκεί όπου όλοι αναγκαστικά μοιράζονται τον ίδιο χώρο, η εμφάνιση των ποδηλατών αιφνιδιάζει τους οδηγούς με αποτέλεσμα πολλά ατυχήματα.
Έτσι στην Ευρώπη πολλές χώρες, αν και εύρωστες οικονομικά, συνειδητά και για λόγους ασφάλειας, ενσωματώνουν τα ποδήλατα στην κυκλοφοριακή ροή και με μικρό κόστος μπορούν να αναπτύσσουν παρεμβάσεις σε μεγάλες αστικές επιφάνειες.
Προϋπόθεση για να κυκλοφορεί ο ποδηλάτης μαζί με τα αυτοκίνητα και τις μοτοσυκλέττες είναι να επικρατεί στο δρόμο ευγένεια και πολιτισμός. Στη χώρα μας αυτό σπανίζει. Υπάρχουν ωστόσο λύσεις που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν, βασικά σε δρόμους με μια λωρίδα κυκλοφορίας, όπου τα οχήματα δεν έχουν περιθώρια για ελιγμούς άρα η σταθερή πορεία τους επιτρέπει τη συνύπαρξη με τους ποδηλάτες. Μονόδρομοι μιας λωρίδας κυκλοφορίας είναι η πλειονότητα των δρόμων στις ελληνικές πόλεις. Κατά κανόνα περιλαμβάνουν ζώνες στάθμευσης εκατέρωθεν της μονόδρομης ροής. Πρόκειται για δρόμους περιοχών κατοικίας και όχι μόνον. Εννοείται ότι στους δρόμους αυτούς έχουν κάθε δικαίωμα να κυκλοφορούν οι ποδηλάτες. Γενικότερα με βάση τον ΚΟΚ:
- Τα ποδήλατα έχουν δικαίωμα να κινούνται σε όλους τους δρόμους της πόλης, με εξαίρεση σε εκείνες τις αρτηρίες υψηλών ταχυτήτων όπου ειδική σήμανση τα απαγορεύει.
- Η ταχύτητα στους δρόμους αυτούς είναι 50 χλμ/ώρα, όπως και σε όλο το αστικό οδικό δίκτυο, με εξαίρεση είτε κάποιες πολύ βασικές αρτηρίες είτε δρόμους ήπιας κυκλοφορίας, η δημιουργία των οποίων επίσης δραματικά καθυστερεί.
Στην περίπτωση που το πλάτος είναι επαρκές υπάρχουν δύο περιπτώσεις:
α) οι ποδηλάτες υποχρεούνται να παραχωρούν χώρο για να τους προσπερνούν τα αυτοκίνητα πλησιάζοντας όσο γίνεται προς τη ζώνη στάθμευσης. Αυτή την υποχρέωση την έχουν σε δρόμους που δεν θεωρούνται αποκλειστική υποδομή ποδηλάτου απλά ισχύει ότι ποδήλατα και αυτοκίνητα τους χρησιμοποιούν από κοινού.
β) οι ποδηλάτες έχουν προτεραιότητα. Δεν υποχρεούνται να αφήνουν χώρο στα αυτοκίνητα για να τους προσπερνούν, αντίθετα μπορούν να παραμένουν σταθερά στο μέσον του οδοστρώματος. Αυτό μπορεί να συμβαίνει, σύμφωνα με τις προδιαγραφές ποδηλάτου σε δρόμους που θεωρούνται υποδομές συνύπαρξης ποδηλάτων και αυτοκινήτων (υπουργείο υποδομών, ΔΜΕΟ/2015, κεφ. 3.4 «Οδός μεικτής χρήσης οχημάτων και ποδηλάτων – cycle street»), σε δρόμους όπου το ποδήλατο έχει προτεραιότητα ενώ το αυτοκίνητο είναι ανεκτό. Σύμφωνα με τις προδιαγραφές απαραίτητη προϋπόθεση για αυτούς τους δρόμους είναι να έχουν όριο ταχύτητας 30 χλμ/ώρα, δηλαδή να έχουν οριστεί ως δρόμοι ήπιας κυκλοφορίας. Τέτοιας κατηγορίας υποδομές για ποδήλατο έχουν πρωτεύοντα ρόλο στα δίκτυα ποδηλάτου.