BULMONT
Μαθουσάλας member
Κάποιοι από εσάς την έχετε ξαναδιαβάσει την ιστορία όταν πρωτογράφτηκε
σε άλλο μοτοφόρουμ.......
Γιά τους λοιπούς-ές........
Η ΠΙΠΑ.........
Το μικρό δίχρονο μοτέρ ούρλιαξε, καθώς άνοιξα τέρμα το γκάζι, βγαίνοντας με ‘’όσα’’, από την φουρκέτα της επαρχιακής οδού Αρεόπολης – Καλαμάτας, πιέζοντάς το όσο το δυνατόν περισσότερο, γιά να προλάβω, να μην με πιάσει η επερχόμενη καταιγίδα, πάνω στα βουνά. Εμεναν περίπου 20 ακόμα χλμ μέχρι το κάμπινγκ, όπου είχαμε κατασκηνώσει, με μιά κοπελιά έξω από την Καλαμάτα τον Ιούλιο του 1985 (ή μήπως 1986;;;;
κι’ επιστρέφαμε από μιά μονοήμερη εξόρμηση στα Σπήλαια του Διρού και οι πρώτες σταγόνες της βροχής άρχισαν να πέφτουν ………
Τα εμπρός ΒΕΤΟR ξαναβούλιαξαν στα φρένα, καθώς έριξα την μοτοσυκλέττα αριστερά και όπως αρχισα να φορτώνω τρίτη-τέταρτη-πέμπτη και ξανά φρένα, άνοιξαν οι ουρανοί…Ο δρόμος κατηφόριζε πρός την γέφυρα του φαραγγιού της Κοσκαράγγας και καθώς την διέσχιζα (την γέφυρα) διέκρινα μέσα από τα μισόκλειστα μάτια μου, μιά σπηλιά στην δεξιά μερια του βουνού. Η προστασία από το γείσο του ΝΟΛΑΝ Ν19 ανύπαρκτη και οι σταγόνες της βροχής έτσουζαν, καθώς με χτυπούσαν με μανία, μιάς και ο εξοπλισμός περιλάμβανε σορτσάκι, κοντομάνικο και σαγιονάρες (από τις καλές γνήσιες SOLVE αυτές με το δάχτυλο…)
Σταμάτησα και τρέξαμε τουρτουρίζοντας από το κρύο, να προφυλαχτούμε από την βροχή, στην σπηλιά στην πλαγιά του βουνού, καμιά εικοσαριά μέτρα, από την άκρη της γέφυρας. Μετά από κάνα μισάωρο, η βροχή σταμάτησε και βγαίνοντας από την σπηλιά καβαλάμε να φύγουμε.
Η ώρα είναι περίπου 8 και σε λίγο θα σκοτείνιαζε και η κοπελιά κρύωνε (κι’ εγώ έτρεμα από το κρύο, βρεμένος μέχρι το κόκαλο-αλλά εγώ είμαι άντρας, δεν γκρινιάζω) και η ΜΟΝΤΕΣΑ μουλάρωσε και δεν επαιρνε μπροστά κι΄εγώ άρχισα να φοβάμαι, τι σκατά θα κάνω μόνος μου βρεμένος, με μια αγχωμένη, γκρινιάρα γκόμενα, με μια μηχανή που δεν παίρνει μπροστά, πάνω στα βουνά και το σκοτάδι να πλησιάζει…….
Ανοιξα την σέλλα, πήρα τα εργαλεία, και έβγαλα την πίπα και το μπουζί να το καθαρίσω από νερά και υγρασίες. Τοποθέτησα κι’ ένα καινούριο μπουζί, αλλά τίποτα…..η μηχανή δεν έλεγε να δουλέψει, παρά τις απελπισμένες μανιβελιές που βαρούσα. Μια προσπάθεια στην κατηφόρα σπρωχτή και με ταχύτητα, δεν…..μιας και τα Πιρέλι PENTACROSS ήταν τσακωμένα με την βρεγμένη άσφαλτο…..Δεν μπορούσα να το πιστέψω, η πιστή μου μοτοσυκλέττα να μου βγάλει πρόβλημα (και τι να ‘ταν άραγες αυτό) σε μια τόσο κρίσιμη και δύσκολη κατάσταση……..
Κοιτώντας γύρω μου με απελπισία, βλέπω να πλησιάζει αγροτικό, κόκκινο, (μάλλον Ντατσούν) μ’ ένα ζευγάρι νεαρά παιδιά μέσα. Τους κάνω σήμα, σταματάνε, τους εξηγώ το πρόβλημα και δέχονται να φορτώσουν την μοτοσυκλέττα κι’ εμάς στην καρότσα, (τότε δεν υπήρχαν κάν διπλοκάμπινα αγροτικά) και να μας μεταφέρουν, μέχρι την είσοδο του κάμπινγκ που είχαμε κατασκηνώσει, λίγο πρίν από την Καλαμάτα..
Ο νεαρός αγρότης, (καλή του ώρα), ανοίγει την πόρτα της καρότσα του αγροτικού κι’ εγώ πηγαίνω την μοτοσυκλέττα σπρωχτή προς τα εκεί, για να φορτωθεί. Καθώς σκύβουμε να πιάσουμε τις μπότες από την εμπρός ανάρτηση για ν’ αρχίσουμε το φόρτωμα τον ακούω να μου λέει:
ΤΗΝ ΠΙΠΑ ΡΕ ΠΑΛ’ΚΑΡ’ ΔΕΝ ΕΧ’Σ ΒΑΛ’ ΤΗΝ ΠΙΠΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ορκίστηκα να μην ξανανιώσω τόσο μαλάκας ποτέ μου πιά………………………………….
και μιά φώτο από το ταξίδι.....:
σε άλλο μοτοφόρουμ.......
Γιά τους λοιπούς-ές........
Η ΠΙΠΑ.........
Το μικρό δίχρονο μοτέρ ούρλιαξε, καθώς άνοιξα τέρμα το γκάζι, βγαίνοντας με ‘’όσα’’, από την φουρκέτα της επαρχιακής οδού Αρεόπολης – Καλαμάτας, πιέζοντάς το όσο το δυνατόν περισσότερο, γιά να προλάβω, να μην με πιάσει η επερχόμενη καταιγίδα, πάνω στα βουνά. Εμεναν περίπου 20 ακόμα χλμ μέχρι το κάμπινγκ, όπου είχαμε κατασκηνώσει, με μιά κοπελιά έξω από την Καλαμάτα τον Ιούλιο του 1985 (ή μήπως 1986;;;;
Τα εμπρός ΒΕΤΟR ξαναβούλιαξαν στα φρένα, καθώς έριξα την μοτοσυκλέττα αριστερά και όπως αρχισα να φορτώνω τρίτη-τέταρτη-πέμπτη και ξανά φρένα, άνοιξαν οι ουρανοί…Ο δρόμος κατηφόριζε πρός την γέφυρα του φαραγγιού της Κοσκαράγγας και καθώς την διέσχιζα (την γέφυρα) διέκρινα μέσα από τα μισόκλειστα μάτια μου, μιά σπηλιά στην δεξιά μερια του βουνού. Η προστασία από το γείσο του ΝΟΛΑΝ Ν19 ανύπαρκτη και οι σταγόνες της βροχής έτσουζαν, καθώς με χτυπούσαν με μανία, μιάς και ο εξοπλισμός περιλάμβανε σορτσάκι, κοντομάνικο και σαγιονάρες (από τις καλές γνήσιες SOLVE αυτές με το δάχτυλο…)
Σταμάτησα και τρέξαμε τουρτουρίζοντας από το κρύο, να προφυλαχτούμε από την βροχή, στην σπηλιά στην πλαγιά του βουνού, καμιά εικοσαριά μέτρα, από την άκρη της γέφυρας. Μετά από κάνα μισάωρο, η βροχή σταμάτησε και βγαίνοντας από την σπηλιά καβαλάμε να φύγουμε.
Η ώρα είναι περίπου 8 και σε λίγο θα σκοτείνιαζε και η κοπελιά κρύωνε (κι’ εγώ έτρεμα από το κρύο, βρεμένος μέχρι το κόκαλο-αλλά εγώ είμαι άντρας, δεν γκρινιάζω) και η ΜΟΝΤΕΣΑ μουλάρωσε και δεν επαιρνε μπροστά κι΄εγώ άρχισα να φοβάμαι, τι σκατά θα κάνω μόνος μου βρεμένος, με μια αγχωμένη, γκρινιάρα γκόμενα, με μια μηχανή που δεν παίρνει μπροστά, πάνω στα βουνά και το σκοτάδι να πλησιάζει…….
Ανοιξα την σέλλα, πήρα τα εργαλεία, και έβγαλα την πίπα και το μπουζί να το καθαρίσω από νερά και υγρασίες. Τοποθέτησα κι’ ένα καινούριο μπουζί, αλλά τίποτα…..η μηχανή δεν έλεγε να δουλέψει, παρά τις απελπισμένες μανιβελιές που βαρούσα. Μια προσπάθεια στην κατηφόρα σπρωχτή και με ταχύτητα, δεν…..μιας και τα Πιρέλι PENTACROSS ήταν τσακωμένα με την βρεγμένη άσφαλτο…..Δεν μπορούσα να το πιστέψω, η πιστή μου μοτοσυκλέττα να μου βγάλει πρόβλημα (και τι να ‘ταν άραγες αυτό) σε μια τόσο κρίσιμη και δύσκολη κατάσταση……..
Κοιτώντας γύρω μου με απελπισία, βλέπω να πλησιάζει αγροτικό, κόκκινο, (μάλλον Ντατσούν) μ’ ένα ζευγάρι νεαρά παιδιά μέσα. Τους κάνω σήμα, σταματάνε, τους εξηγώ το πρόβλημα και δέχονται να φορτώσουν την μοτοσυκλέττα κι’ εμάς στην καρότσα, (τότε δεν υπήρχαν κάν διπλοκάμπινα αγροτικά) και να μας μεταφέρουν, μέχρι την είσοδο του κάμπινγκ που είχαμε κατασκηνώσει, λίγο πρίν από την Καλαμάτα..
Ο νεαρός αγρότης, (καλή του ώρα), ανοίγει την πόρτα της καρότσα του αγροτικού κι’ εγώ πηγαίνω την μοτοσυκλέττα σπρωχτή προς τα εκεί, για να φορτωθεί. Καθώς σκύβουμε να πιάσουμε τις μπότες από την εμπρός ανάρτηση για ν’ αρχίσουμε το φόρτωμα τον ακούω να μου λέει:
ΤΗΝ ΠΙΠΑ ΡΕ ΠΑΛ’ΚΑΡ’ ΔΕΝ ΕΧ’Σ ΒΑΛ’ ΤΗΝ ΠΙΠΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ορκίστηκα να μην ξανανιώσω τόσο μαλάκας ποτέ μου πιά………………………………….
και μιά φώτο από το ταξίδι.....:
