ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ 2018 ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ «ΠΙΣΤΑ» ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ (ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ…)
ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ: ΟΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ
Την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου το απόγευμα, το αμφιθέατρο του Υπουργείου Συγκοινωνιών στον Χολαργό ήταν ένα πολύ ζωντανό μέρος, καθώς εκατοντάδες αναβάτες όλων των κλάδων του Σπορ (ή πιο σωστά «Αθλήματος») της μοτοσυκλέτας μαζί με τις οικογένειές τους, είχαν συγκεντρωθεί για την καθιερωμένη απονομή των Επάθλων, διακρίσεων και Πρωταθλημάτων του 2017. Διοργανωτής, η ψυχή του αθλήματος τα τελευταία χρόνια, η Αθλητική Μοτοσυκλετιστική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΑΜΟΤΟΕ), ενώ δεν πέρασε απαρατήρητη η παρουσία του Προέδρου της ΟΜΑΕ, της αντίστοιχης Ομοσπονδίας Αγωνιστικού Αυτοκινήτου, κ. Δ. Μιχελακάκη. (Οι δύο Ομοσπονδίες συνεργάζονται αυτή την εποχή με κοινά διαβήματα στο Υπουργείο Μεταφορών και Δικτύων για την αλλαγή της Κοινής Υπουργικής Απόφασης που από τον περασμένο Οκτώβριο ουσιαστικά «απαγόρευσε» με εξοντωτικά πρόστιμα κάθε κίνηση των παλαιών «κλασσικών» αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών με Ιστορικές πινακίδες, παρά μόνο για αγωνιστικές εκδηλώσεις Regularity. Μακάρι η συνεργασία των δύο Ομοσπονδιών να συνεχιστεί σε όλο το φάσμα των αγωνιστικών δραστηριοτήτων, μια και τα προβλήματα και τα αιτήματα αυτοκινήτου και μοτοσυκλέτας είναι κοινά, απέναντι σε ένα Κράτος που ποτέ δεν είδε το μηχανοκίνητο με αγάπη, παρά μόνο σαν αγελάδα για «άρμεγμα»).
ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΓΕΝΙΕΣ (ΚΑΙ ΟΙ ΗΛΙΚΙΕΣ)
Τρείς γενιές έδιναν το παρών στο αμφιθέατρο: α) Οι «παλαιοί» αγωνιζόμενοι, που στήριξαν και ανέπτυξαν το Σπορ τις δεκαετίες του 1980 και 1990. β) Τα παιδιά τους, που μετά το 2000-2010 πήραν την σκυτάλη και έφτασαν στις διακρίσεις και στα Πρωταθλήματα, κάτι που συνεχίζεται σήμερα, γ) Τα μικρά και πολύ μικρά παιδιά των «τριαντάρηδων και βάλε» σημερινών Πρωταθλητών (και εγγόνια των παλαιών), που άλλα ήδη έχουν μπει για τα καλά στο άθλημα (εντός και εκτός Ελλάδος) και άλλα ετοιμάζονται! Έτσι, παρουσιάζονται «έτοιμοι» αθλητές, σε οικογένειες Πρωταθλητών, εφ’ όσον φυσικά θέλουν να ακούσουν και να σεβαστούν την γνώση και την εμπειρία των γονιών τους. Από την άλλη, τα πολύ μικρά παιδιά (όχι αγωνιζόμενα) που κάθε χρόνο αυξάνονται στην απονομή γεμίζοντας τον χώρο με τα χαρούμενα γέλια τους, δείχνουν ότι και ο μέσος όρος ηλικίας των ενεργών αγωνιζομένων (γονέων τους) επίσης μεγαλώνει, μαζί με τις οικογένειές τους. Το σημείο αντιστροφής αυτής της αναλογίας, θα αποτελέσει και την "νέα εκκίνηση" του αθλήματος. Όμως, οι κανονισμοί της Ομοσπονδίας που επιτρέπουν την είσοδο παιδιών από την ηλικία των μόλις 13 ετών στην Κατηγορία των Νέων (όπου οι μοτοσυκλέτες είναι οι πανίσχυρες ΚΤΜ RC 390 και οι Honda CBR 500 R μεταξύ άλλων), αν δεν είναι «φωτογραφικοί» για να επιτρέψουν την είσοδο συγκεκριμένων (και πολύ έμπειρων) παιδιών, είναι ιδιαίτερα «τολμηροί» και «αισιόδοξοι». Γιατί από 14 ετών στα «επαγγελματικά και Παγκόσμια» SS 300 (και 400, και 500), χωρίς καλά – καλά να φτάνουν τα μαρσπιέ; Και το να βάλεις παιδιά 15 ετών ΧΩΡΙΣ προηγούμενη εμπειρία πάνω στα πολύ δυνατά, δύσκολα στην οδήγηση, καθαρόαιμα Grand Prix σε δυνατότητες χρόνων, ευαίσθητα στη λειτουργία, «γερασμένα» σε ηλικία και με πολύ συχνά ΚΟΛΛΗΜΑΤΑ κινητήρων δίχρονα Racing 250, δεν είναι ένα πολύ μεγάλο ρίσκο; Ποιός θα το πάρει; Οι οργανωτές; Η Ομοσπονδία; Η Ασφαλιστική; Ή οι γονείς που υπέγραψαν για να τρέξει ο 15άχρονος με ένα μηχανάκι που πρώτον είναι δυνάμει πιο απρόβλεπτο και ευαίσθητο στις βλάβες άρα και πιο «επικίνδυνο» από ένα σύγχρονο (και πολύ πιο καινούργιο) τετράχρονο, δεύτερον έχει σχεδόν διπλάσια ισχύ (kg/hp) και τρομερές επιδόσεις σε σχέση με τα «πιο φιλικά» SS 300, και τρίτον ως δίχρονο θα δώσει εντελώς «λάθος» οδηγικές αρχές και βάσεις στο παιδί, το οποίο θα πρέπει σύντομα «να ξαναμάθει» να οδηγεί τετράχρονο;
Τον αντίλογο, και το σκεπτικό του κανονισμού των πολύ χαμηλών ορίων ηλικίας, είναι σαν να τον ακούμε: «Στο εξωτερικό, στο Παγκόσμιο, στην Ευρώπη» κτλ. Ναι, υπάρχει η δυνατότητα σε ΜΕΡΙΚΑ πρωταθλήματα συμμετοχής αναβατών από 14 (και όχι 13) ετών, όπως Junior cups και Μοτο3 (μετά την ημερομηνία συμπλήρωσης της ηλικίας). Αλλά δεν μπορεί να γίνει απολύτως καμμία σχέση και σύγκριση της χώρας μας σήμερα με την Ευρώπη. Και αυτό δεν συμβαίνει (μόνο) γιατί στο εξωτερικό υπάρχουν περισσότερες πίστες, περισσότεροι αγώνες, περισσότεροι θεσμοί (τοπικά και διεθνή πρωταθλήματα και trofeo) που δίνουν στους νεαρούς οδηγούς την δυνατότητα σχεδόν εβδομαδιαίας αγωνιστικής τριβής, αλλά ΚΥΡΙΩΣ λόγω του επιπέδου του συναγωνισμού: Σε κάθε χώρα, δεν υπάρχει μόνο ένα «παιδί θαύμα», αλλά δέκα, είκοσι ή τριάντα παιδιά (σε κάθε πόλη) που μαθαίνουν, μάχονται και ανεβαίνουν μαζί. Αυτό τα κάνει να «ωριμάζουν» αγωνιστικά πιο γρήγορα, και οι ταχύτεροι και οι άξιοι, που όμως έχουν και τα χρήματα (γιατί πάντα οι ομάδες των «εισαγωγικών» κλάσεων πληρώνονται από τους οδηγούς, τους χορηγούς ή τους γονείς τους), περνούν στο επόμενο επίπεδο, στην επόμενη «επαγγελματική» κατηγορία.
Η «κατ’ εξαίρεσιν» πρόκριση ενός εξαιρετικού ταλέντου που δεν έχει ακόμη συμπληρώσει την τυπική ηλικία, είναι μια πρακτική η οποία πιθανόν να ήταν πιο σωστή και πιο δίκαια για την Ελληνική πραγματικότητα, αλλά επειδή το ζητούμενο στο ΠΠΤ είναι η ανανέωση μέσω της προσέλκυσης μικρών ηλικιών, ό,τι γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση, έστω και καθ’ υπερβολήν, είναι θετικό. Θα βλέπαμε με χαρά πάντως μια «προκαταρκτική» (αλλά πιο αναβαθμισμένη και «υποχρεωτική») Κατηγορία Juniors mini GP, που θα έδινε στα 10άχρονα, 13άχρονα και 14άχρονα παιδιά τις βάσεις και την εμπειρία για τα R3, RC, CBR και Νinja των «Νέων» και της SS 300. (Αναφερόμαστε σε αυξημένη, μαζική συμμετοχή, γιατί οι μεμονωμένες περιπτώσεις ήδη υπάρχουν, και μπράβο στα παιδιά που διακρίθηκαν και στους γονείς τους που "τόλμησαν" να αντιμετωπίσουν τη μοτοσυκλέτα σαν άθλημα και όχι σαν "επικίνδυνη δραστηριότητα προς αποφυγήν". Αρκεί βέβαια, ο στόχος να είναι το Σπορ, και όχι μόνο η πριμοδότηση για είσοδο στις Σχολές, που προβλέπει η Γ.Γ.Α. για τους αθλητές).
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΡΙΤΗ: Η (ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ) ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ «ΓΙΑΤΙ;»
Είναι πραγματικά συγκινητικές και ειλικρινείς (σε μια εποχή αδιαφορίας και "ωχαδερφισμού") οι προσπάθειες της ΑΜΟΤΟΕ να στηρίξει και να ολοκληρώσει όλα τα Πρωταθλήματα του 2017, σε άσφαλτο και χώμα, χωρίς να ξεχνάμε το δημοφιλέστατο (αλλά δύσκολο όπως και επικίνδυνο, μια και είναι το μόνο του οποίου η ανάπτυξη είχε κόστος σε ζωές) dragster. ‘Όπως συμβαίνει παντού και πάντοτε, υπάρχει ένας αντίλογος, υπάρχουν αυτοί που λένε ότι το Α ή το Β θα μπορούσαν να έχουν γίνει «αλλιώς», ή «καλύτερα». Και εμείς λέμε ναι, πάντα μπορείς να κάνεις τα πράγματα «αλλιώς». Για το αν όμως θα μπορούσαν να γίνουν και «καλύτερα», δεδομένων των δυσκολιών και της κατάρρευσης της Ελληνικής αγοράς δικύκλου που έχασε το ένα τρίτο των πωλήσεων του 2016 μέσα στο ΄17, ειλικρινά, αμφιβάλλουμε. Γι’ αυτό οι κριτές και οι επικριτές (που έχουν σίγουρα και λόγους και επιχειρήματα), θα πρέπει να δουν και την μεγάλη εικόνα, να ξεχάσουν προς το παρόν το «ιδανικό», να επικεντρωθούν στο εφικτό σύμφωνα με την πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι εδώ και 10 χρόνια, και να θέσουν τις ιδέες και τις ικανότητές τους στην υπηρεσία του αθλήματος, όπως ακριβώς κάνει ο «ανώνυμος» κριτής (χωρίς να περιμένει «αναγνώριση» της προσπάθειάς του για την δωδεκάωρη ορθοστασία στη βροχή, το κρύο ή το λιοπύρι), αλλά και ο «τελευταίος» ιδιώτης αγωνιζόμενος που συμμετέχει μόνο για το Σπορ, χωρίς να προσβλέπει η να περιμένει διάκριση.
Στο μεγάλο αμφιθέατρο του Υπουργείου Μεταφορών, φέτος είχαν συγκεντρωθεί περισσότεροι οδηγοί, οικογένειες και φίλοι, από κάθε άλλη φορά στα χρόνια της κρίσης. Ο λόγος, φαινόταν, «φώναζε» από το μεγάλο τραπέζι της κεντρικής σκηνής, που ήταν βαρυφορτωμένο με πολλά («αμέτρητα!») Κύπελλα: Πολλά αθλήματα, πολλές κατηγορίες, πολλοί αγώνες, πολλά Πρωταθλήματα. Και έγιναν όλα! Η Ομοσπονδία πέτυχε, για μια ακόμα φορά τον αθλητικό της στόχο, που ήταν να ολοκληρώσει όλες τις Προκηρύξεις και να ΑΥΞΗΣΕΙ την δυναμικότητα του Σπορ.
Αυτό δεν ήταν κάτι εύκολο, ούτε απλό. Η Ομοσπονδία, και τα λίγα, ελάχιστα μέλη της διοίκησης που είναι επιφορτισμένα με ένα τεράστιο έργο το οποίο για «να βγεί» απορροφά το μεγαλύτερο τμήμα του χρόνου τους, ακόμα και της προσωπικής τους ζωής, πρέπει να βρίσκεται παντού για να φροντίζει πρώτα απ΄όλα την ασφάλεια και δεύτερον την πραγματοποίηση και ολοκλήρωση του αγωνιστικού προγράμματος. Και όσον αφορά την Ταχύτητα, βλέπουμε ότι για το 2018, και πάλι επωμίζεται την ευθύνη ενός ολόκληρου Πρωταθλήματος, αφού διοργανώνει τους τέσσερις αγώνες (τρείς στα Μέγαρα με τον πρώτο την 1η/4 και έναν στην Τρίπολη) και είναι συνδιοργανώτρια με την ΛΑΜΣ στους δύο αγώνες των Σερρών. Προσπάθεια «συγκινητική», που αναγνωρίζεται από τους συντριπτικά περισσότερους αναβάτες. Γιατί για να γίνονται οι αγώνες και για να έχουν κάπου να τρέξουν και "να φανούν" μικροί και μεγάλοι, αργοί και γρήγοροι, κοινοί θνητοί και «σπουδαίοι», πρέπει κάποιος να τους προκηρύσσει, να τους ελέγχει και, αν δεν γίνεται διαφορετικά, να τους διοργανώνει κιόλας.
Μετά από αυτά, με δεδομένο ότι έχουμε Ομοσπονδία που προσπαθεί, αγώνες που γίνονται και αναβάτες που συμμετέχουν, φυσικά υπάρχει ένα μεγάλο «γιατί»: Γιατί οι Ελληνικοί αγώνες ταχύτητας «είναι 25 χρόνια πίσω»;
ΠΗΓΗ
https://www.motosport.com.gr/
fgh
