Γυναίκα και μοτοσυκλέτα
- Thread starter maik900
- Ημερομηνία δημιουργίας
Αλλαξε ρε και παρε κανα αντρικο μηχανακι
EvangeloSKG
member
Η πρόσφατη εμπειρία μου με το έτερον ήμισυ λέει ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις γυναικείο εξοπλισμό πέρα από στάνταρ διαστάσεις. Δεν το περίμενα...
BULMONT
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 26.420
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Η Jacqui Furneaux γυρνά τον κόσμο με μια Royal Enfield και έρχεται στην Ελλάδα
7 χρόνια, 20 χώρες, 65,000 χιλιόμετρα πάνω σε μία Enfield 500 του 1998!
Η Βρετανίδα που έγινε παγκοσμίως γνωστή από το ταξιδιωτικό βιβλίο της ‘Hit The Road Jack’, έρχεται να το παρουσιάσει στην Ελλάδα, αυτό το Σάββατο 30 Νοεμβρίου.
Ξεκινώντας το ταξίδι της από το Chennai της Ινδίας το έτος 2000 , αγοράζοντας από εκεί μία Enfield Bullet 500! Η Jacqui διέσχισε 20 χώρες και παραπάνω 65,000 χιλιόμετρα σε 7 χρόνια! Ένα ταξίδι που ποτέ δεν είχε πλάνο κατέληξε μία τεράστια περιπέτεια!
Η παρουσίαση θα γίνει στο Ελληνικό Μουσείο Μοτοσυκλέτας στο Μετς, το Σάββατο 30 Νοεμβρίου και ώρα 17:00.
Η εκδήλωση διοργανώνεται από το Royal Enfield Owners Club και θα βρείτε πληροφορίες της εκδήλωσης στο www.reoc.gr.
- Δημοσιεύσεις
- 26.420
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Η Ελληνίδα που έτρεχε σε αγώνες μοτοσυκλέτας.
Όλγα Κέβελος, η ηρωίδα του πολέμου που έφτιαχνε χειροβομβίδες και μετέφερε μαούνες με πυρομαχικά 2.5k
Η Όλγα Κέβελος γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου του 1923 στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας. Ο πατέρας της ήταν Έλληνας και η μητέρα της Αγγλίδα.
Το 1943, σε ηλικία 19 ετών, η Κέβελος ήταν μία απ’ τις πάμπολλες εθελόντριες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε περάσει ένα διάστημα φτιάχνοντας χειροβομβίδες στο εργαστήριο του Ουίλιαμ Μιλς και μετά έκανε μια στάση στο Βασιλικό Παρατηρητήριο, όπου έκανε δουλειές γραφείου. Αλλά η Κέβελος ήταν μια περιπετειώδης ψυχή και ήθελε πιο ενεργή συμμετοχή....
Γι’ αυτό εντάχθηκε σε μια ομάδα γυναικών που μετέφεραν με μαούνες πυρομαχικά και άλλα εφόδια, κατά μήκος του καναλιού του Grand Union, από το Λονδίνο στο Μπέρμιγχαμ.
Τα κριτήρια για τη δουλειά δεν ήταν πολύ απαιτητικά, αλλά συγκεκριμένα. Δεν ζητούσαν γνώσεις κωπηλασίας, αλλά ένα εύρωστο και ρωμαλέο σώμα. Η δουλειά ήταν φοβερά κουραστική. «Δουλεύαμε 18 με 20 ώρες τη μέρα και δεν σταματούσαμε καθόλου», έλεγε η ίδια. Το κρύο ήταν τσουχτερό και οι μαούνες ήταν συχνά καλυμμένες με πάγο. «Ζούσαμε μόνο με γάλα, ψωμί και φυστικοβούτυρο. Πεινούσα συνέχεια»....
Οι περισσότερες γυναίκες της ομάδας ήταν από ευκατάστατες οικογένειες και δεν είχαν βρεθεί ποτέ αντιμέτωπες με τέτοιες αντίξοες συνθήκες. Αλλά καμία δεν παραπονέθηκε ποτέ. Μέσα στη δίνη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι γυναίκες απέκτησαν «πρωτόγνωρη ελευθερία, που κανονικά δεν θα είχαμε μέχρι να παντρευτούμε», είπε η Κέβελος.
Η Ελληνίδα ραλίστρια.
Μετά το τέλος του πολέμου, η Κέβελος πήρε υποτροφία, για να σπουδάσει στο Παρίσι. Εκμεταλλεύτηκε τη «φοιτητική ζωή» για να ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη. Όταν γύρισε στην Αγγλία, άνοιξε δικό της γραφείο ταξιδίων.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’40, ήταν μία καταξιωμένη επιχειρηματίας, αλλά συνέχισε να κυνηγά την περιπέτεια με κάθε τρόπο. Ο φίλος της, την εποχή εκείνη, ασχολούνταν με αγώνες μοτοσυκλέτας και η Κέβελος δεν δίστασε ούτε στιγμή να καβαλήσει τη μηχανή.
Ήταν γεννημένη αθλήτρια. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η πρωτάρα οδηγός έγινε επαγγελματίας. Χορηγός της ήταν η εταιρεία Τζέιμς Μοτορσάικλ...
Όταν πήρε για πρώτη φορά μέρος σε αγώνες, στο Σαν Ρέμο της Ιταλίας, είχε ένα ατύχημα και έσπασε τον καρπό και τον αστράγαλό της. Δεν πτοήθηκε καθόλου.
Γύρισε στην Αγγλία με τη μηχανή της και τα τραυματισμένα μέλη στο γύψο.
Το 1949 κέρδισε το πρώτο χρυσό μετάλλιο της καριέρας της, σε αγώνες στην Ουαλία.
Το 1953 κέρδισε το δεύτερο. Πήρε μέρος και σε αγώνες αυτοκινήτων οδηγώντας ένα Kieft Mk1.
Μέχρι να αποσυρθεί το 1970, η Κέβελος είχε γίνει φίρμα. Την κυνηγούσαν όλοι οι μεγάλοι κατασκευαστές μηχανών της Βρετανίας, της Ιταλίας, ακόμα και της Τσεχοσλοβακίας....
Πέθανε το 2009, στις 28 Οκτωβρίου. Στα 85 χρόνια της ζωής της, σπούδασε μεταλλουργία, κατασκεύασε χειροβομβίδες, έγινε «βαρκάρισσα» του Δευτέρου Παγκοσμίου, ταξίδεψε, έγινε επιχειρηματίας και κέρδισε χρυσά μετάλλια στον μηχανοκίνητο αθλητισμό…...
Όλγα Κέβελος, η ηρωίδα του πολέμου που έφτιαχνε χειροβομβίδες και μετέφερε μαούνες με πυρομαχικά 2.5k
Η Όλγα Κέβελος γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου του 1923 στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας. Ο πατέρας της ήταν Έλληνας και η μητέρα της Αγγλίδα.
Το 1943, σε ηλικία 19 ετών, η Κέβελος ήταν μία απ’ τις πάμπολλες εθελόντριες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε περάσει ένα διάστημα φτιάχνοντας χειροβομβίδες στο εργαστήριο του Ουίλιαμ Μιλς και μετά έκανε μια στάση στο Βασιλικό Παρατηρητήριο, όπου έκανε δουλειές γραφείου. Αλλά η Κέβελος ήταν μια περιπετειώδης ψυχή και ήθελε πιο ενεργή συμμετοχή....
Γι’ αυτό εντάχθηκε σε μια ομάδα γυναικών που μετέφεραν με μαούνες πυρομαχικά και άλλα εφόδια, κατά μήκος του καναλιού του Grand Union, από το Λονδίνο στο Μπέρμιγχαμ.
Τα κριτήρια για τη δουλειά δεν ήταν πολύ απαιτητικά, αλλά συγκεκριμένα. Δεν ζητούσαν γνώσεις κωπηλασίας, αλλά ένα εύρωστο και ρωμαλέο σώμα. Η δουλειά ήταν φοβερά κουραστική. «Δουλεύαμε 18 με 20 ώρες τη μέρα και δεν σταματούσαμε καθόλου», έλεγε η ίδια. Το κρύο ήταν τσουχτερό και οι μαούνες ήταν συχνά καλυμμένες με πάγο. «Ζούσαμε μόνο με γάλα, ψωμί και φυστικοβούτυρο. Πεινούσα συνέχεια»....
Οι περισσότερες γυναίκες της ομάδας ήταν από ευκατάστατες οικογένειες και δεν είχαν βρεθεί ποτέ αντιμέτωπες με τέτοιες αντίξοες συνθήκες. Αλλά καμία δεν παραπονέθηκε ποτέ. Μέσα στη δίνη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι γυναίκες απέκτησαν «πρωτόγνωρη ελευθερία, που κανονικά δεν θα είχαμε μέχρι να παντρευτούμε», είπε η Κέβελος.
Η Ελληνίδα ραλίστρια.
Μετά το τέλος του πολέμου, η Κέβελος πήρε υποτροφία, για να σπουδάσει στο Παρίσι. Εκμεταλλεύτηκε τη «φοιτητική ζωή» για να ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη. Όταν γύρισε στην Αγγλία, άνοιξε δικό της γραφείο ταξιδίων.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’40, ήταν μία καταξιωμένη επιχειρηματίας, αλλά συνέχισε να κυνηγά την περιπέτεια με κάθε τρόπο. Ο φίλος της, την εποχή εκείνη, ασχολούνταν με αγώνες μοτοσυκλέτας και η Κέβελος δεν δίστασε ούτε στιγμή να καβαλήσει τη μηχανή.
Ήταν γεννημένη αθλήτρια. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η πρωτάρα οδηγός έγινε επαγγελματίας. Χορηγός της ήταν η εταιρεία Τζέιμς Μοτορσάικλ...
Όταν πήρε για πρώτη φορά μέρος σε αγώνες, στο Σαν Ρέμο της Ιταλίας, είχε ένα ατύχημα και έσπασε τον καρπό και τον αστράγαλό της. Δεν πτοήθηκε καθόλου.
Γύρισε στην Αγγλία με τη μηχανή της και τα τραυματισμένα μέλη στο γύψο.
Το 1949 κέρδισε το πρώτο χρυσό μετάλλιο της καριέρας της, σε αγώνες στην Ουαλία.
Το 1953 κέρδισε το δεύτερο. Πήρε μέρος και σε αγώνες αυτοκινήτων οδηγώντας ένα Kieft Mk1.
Μέχρι να αποσυρθεί το 1970, η Κέβελος είχε γίνει φίρμα. Την κυνηγούσαν όλοι οι μεγάλοι κατασκευαστές μηχανών της Βρετανίας, της Ιταλίας, ακόμα και της Τσεχοσλοβακίας....
Πέθανε το 2009, στις 28 Οκτωβρίου. Στα 85 χρόνια της ζωής της, σπούδασε μεταλλουργία, κατασκεύασε χειροβομβίδες, έγινε «βαρκάρισσα» του Δευτέρου Παγκοσμίου, ταξίδεψε, έγινε επιχειρηματίας και κέρδισε χρυσά μετάλλια στον μηχανοκίνητο αθλητισμό…...
- Δημοσιεύσεις
- 26.420
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
To βραβείο της FIM για την γυναικεία παρουσία στους δύο τροχούς, απονεμήθηκε στο portal “ΜissBiker”
Ανάμεσα στα βραβεία που απονέμει ετησίως η FIM στους αθλητές και στους φορείς που διέπρεψαν, ξεχωρίζουν αυτά που έχουν ως αποδέκτες τις γυναίκες. Για το 2019 λοιπόν, τιμήθηκε η Emma Bristow, παγκόσμια πρωταθλήτρια Trial και η Courtney Duncan, παγκόσμια πρωταθλήτριας στο WMX.
Υπήρξε όμως και ένα άλλο βραβείο, το οποίο ονομάζεται “Woman in Motorcyclicling Award”, το οποίο και απονείμετε στις γυναίκες των οποίων η συνεισφορά στον κόσμο της μοτοσυκλέτας ήταν η σημαντικότερη.
Για το 2019, το βραβείο αυτό δόθηκε στο ιταλικό μοτοσυκλετιστικό portal MissBiker. Πρόκειται για έναν ιστότοπο, ο οποίος ξεκίνησε ως διαδικτυακό group από την αναβάτρια Lisa Cavalli το 2015, και πολύ σύντομα, χάρη στο πάθος και στην αγάπη για την μοτοσυκλέτα, γιγαντώθηκε και μετατράπηκε σε ένα πληρέστατο portal, το οποίο απασχολεί γυναίκες αρθρογράφους και απευθύνεται σε γυναίκες.
Νέα, συμβουλές, δοκιμές μοτοσυκλετών, ρουχισμού και αξεσουάρ, συνεντεύξεις, και ότι σχετίζεται με την μοτοσυκλέτα, ιδωμένο με την γυναίκεια οπτική, σε μια σελίδα με 6.400 εγγεγραμμένα μέλη, 37.000 ακόλουθους στα social media και έναν ισχυρό πυρήνα που δίνει το παρών σε δίτροχες εκδηλώσεις.
Μπορείτε να επισκεφθείτε την σελίδα MissBiker ΕΔΩ.
- Δημοσιεύσεις
- 26.420
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Για την Τζο Λαδά (Δήμητρα Λαδά), 36 ετών, που εργάζεται στο στούντιο πιλάτες της αδελφής της και γράφει reviews για μοτοσυκλέτες στο www.bikeit.gr, τα πράγματα ήρθαν φυσικά.
«Με την κολλητή μου στο σχολείο τρελαινόμασταν για μηχανές. Αν κάποιο μηχανάκι έπεφτε στα χέρια μου, πήγαινα και την έπαιρνα από το σπίτι, πηγαίναμε σε μια συγκεκριμένη ευθεία στου Παπάγου και προσπαθούσαμε να πιάσουμε “τελικές”.
Λίγο πριν τελειώσω το σχολείο, γνώρισα τον Άλκη Σινιώρη, πολυνίκη και πρωταθλητή σε αγώνες ταχύτητας και Supermoto. Ερωτευτήκαμε και μου έμαθε τα πάντα για το άθλημα. Κάπως έτσι βρέθηκα στις Σέρρες. Εκεί γνώρισα την Τζέιν Σαμπανίκου, που τότε έτρεχε σε αγώνες. Για καλή μου τύχη, η Τζέιν ασχολήθηκε μαζί μου. Μου έδωσε μια μηχανή και άρχισα τους γύρους, για πρώτη φορά σε κανονική πίστα. Τρελάθηκα. Κατά σύμπτωση, στις Πανελλήνιες πέρασα στα ΤΕΙ Μηχανολογίας των Σερρών, που σήμαινε πως η πίστα ήταν δίπλα μου, στα δέκα λεπτά. Θυμάμαι πως, όταν έμαθα τα αποτελέσματα, το πρώτο μου τηλεφώνημα ήταν στην Τζέιν και όχι στους γονείς μου. Οι πρώτοι μου αγώνες ταχύτητας ήταν με μηχανάκι Aprilia RS-125 στα 17 μου. Μόλις είχα τελειώσει το σχολείο».
Για την Τζο οι μηχανές ήταν παιδικό όνειρο.
Η Τζο έχει τις δικές της διακρίσεις. «Το 2001, σε ηλικία 19 ετών, έτρεξα στο Πρωτάθλημα Ταχύτητας και τερμάτισα τρίτη στην κατηγορία γυναικών. Την επόμενη χρονιά μπήκα στην κατηγορία 125 Racing, που είχε πρωταθλητές της κατηγορίας και πολύ έμπειρους αθλητές, αλλά κατάφερα να τερματίζω μέσα στην 5άδα. Ήμουν η μόνη γυναίκα. Στο Supermotard, στην κατηγορία των γυναικών με 8 διαγωνιζόμενες, το 2006-2007, πήρα το πρωτάθλημα, με τη Honda. Θα είχα αγωνιστεί στο εξωτερικό, αλλά η ΕΛΠΑ μου στέρησε την ευκαιρία. Ενώ είχα πάρει το πρωτάθλημα, θα μπορούσα να συμμετάσχω σε αγώνες στη Γαλλική Πολυνησία. Για κάποιο λόγο, σε αυτό τον αγώνα έτρεξε η τέταρτη του πρωταθλήματος, κάτι που έμαθα αφού έγινε ο αγώνας».
Ο ενθουσιασμός και το πάθος για τις μηχανές σε παρασύρει, αλλά είναι ένα επικίνδυνο άθλημα και το έχει νιώσει χάνοντας κάποιο δικό της. «Το 2010 ο Άλκης σκοτώθηκε στο δρόμο, όταν ένα φορτηγό παραβίασε το κόκκινο. Διαλύθηκα σε χίλια κομμάτια. Άρχισα να παραλογίζομαι. Έπρεπε άμεσα να βρω τον εαυτό μου και για να τα καταφέρω, αλλά και για να σταθώ στην οικογένειά του. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν δεύτερη οικογένειά μου. Δεν περνάει μέρα που να μην τον σκεφτώ. Και φυσικά κάθε φορά που τερματίζω».
Είχε επιπόλαια ατυχήματα, αλλά και σοβαρά. «Ήταν Μάιος του 2007, Σάββατο και έφευγα για Ανάβυσσο, στις Αλυκές, για να κάνω οδηγικές ασκήσεις στο χώμα. Έκανα τη βλακεία να μη φορτώσω τη μηχανή στο τρέιλερ, αλλά να πάω οδηγώντας στο βενζινάδικο για να τη γεμίσω. Ήταν μόλις δύο τετράγωνα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν έβαλα κράνος, εγώ που φορούσα ακόμα κι όταν οδηγούσα ένα μικρό μηχανάκι που είχα για να πηγαίνω στη σχολή. Γλίστρησα με μηδενικά χιλιόμετρα. Πραγματικά μηδενικά, γιατί ήμουν σε άσφαλτο και δεν ήθελα να “τρώω” τον κινητήρα της μηχανής μου. Στο σημείο που έπεσα κάποιοι έπλεναν τα αυτοκίνητά τους και ο δρόμος είχε γεμίσει νερά. Έχω ένα κενό μνήμης και δεν μπορώ να σου περιγράψω ακριβώς το ατύχημα. Χτύπησα, πάντως, το κεφάλι μου στο κράσπεδο και στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε πως είχα κάταγμα στο κρανίο και αιμάτωμα στον εγκέφαλο. Ήμουν έτοιμη για χειρουργείο, όταν μετά από δέκα μέρες απλά το αιμάτωμα υποχώρησε. Ήμουν βέβαια σε άσχημη κατάσταση. Δεν μπορούσα ούτε στην τουαλέτα να πάω μόνη μου.
Σκεφτόμουν πως δεν θα ανέβω ξανά σε μοτοσικλέτα. Όσους μήνες διήρκεσε η αποκατάσταση, όλη η σκέψη μου ήταν γύρω από αυτό. “Οι μοτοσικλέτες ήταν όλη μου η ζωή. Τι θα έκανα τώρα;”. Οι γονείς μου επίσης ταράχτηκαν. Μου έλεγαν να πουλήσω το μηχανάκι και να μην ασχοληθώ ξανά. Και δεν ήταν άνθρωποι που είχαν πρόβλημα με αυτό που επέλεξα να κάνω. Δεν μου είχαν φέρει ποτέ αντιρρήσεις. Ο πατέρας μου, την πρώτη φορά που με είδε σε αγώνα, έκλαιγε.
Έχω επιστρέψει στο σπίτι –μετά από τραυματισμό, σε αγώνα στις Σέρρες– δεμένη και οι γονείς μου με κοιτάνε και γελάνε. Δεν μου έλεγαν τα γνωστά: “Βρε, παιδί μου, θα χτυπήσεις, μην το κάνεις”. Ήξεραν πως ήμουν πλήρως εξοπλισμένη, αλλά κυρίως πως ήμουν ευτυχισμένη με αυτό που κάνω. Ήταν το όνειρό μου από μικρή. Ακόμα και τώρα δεν πιστεύω πως κάνω αυτό που αγαπάω».
Η Τζο έκανε την «επανάστασή» της από νωρίς και έτσι δεν αιφνιδίασε κανέναν. «Έχω αρκετά μεγάλο κύκλο φίλων από το χώρο. Στην αρχή η αντιμετώπιση ήταν “έλα, κοριτσάκι μου, βάλε ένα μινάκι”, αλλά καθώς έβλεπαν πως ενώ σπάω χέρια και πόδια, εξακολουθώ να είμαι εκεί, στο τέλος με αναγνώρισαν. Ο καλύτερός μου φίλος είναι ο αδελφός του Άλκη, ο Σάκης, που πλέον είναι ο προπονητής μου. Τα αδέλφια μου έρχονται συχνά σε αγώνες, με μπλουζάκια που έχουν τυπωμένα το όνομά μου. Πρόσφατα ένας φίλος μού είπε “είμαι πολύ περήφανος που είσαι φίλη μου”. Συγκινήθηκα».
«Με την κολλητή μου στο σχολείο τρελαινόμασταν για μηχανές. Αν κάποιο μηχανάκι έπεφτε στα χέρια μου, πήγαινα και την έπαιρνα από το σπίτι, πηγαίναμε σε μια συγκεκριμένη ευθεία στου Παπάγου και προσπαθούσαμε να πιάσουμε “τελικές”.
Λίγο πριν τελειώσω το σχολείο, γνώρισα τον Άλκη Σινιώρη, πολυνίκη και πρωταθλητή σε αγώνες ταχύτητας και Supermoto. Ερωτευτήκαμε και μου έμαθε τα πάντα για το άθλημα. Κάπως έτσι βρέθηκα στις Σέρρες. Εκεί γνώρισα την Τζέιν Σαμπανίκου, που τότε έτρεχε σε αγώνες. Για καλή μου τύχη, η Τζέιν ασχολήθηκε μαζί μου. Μου έδωσε μια μηχανή και άρχισα τους γύρους, για πρώτη φορά σε κανονική πίστα. Τρελάθηκα. Κατά σύμπτωση, στις Πανελλήνιες πέρασα στα ΤΕΙ Μηχανολογίας των Σερρών, που σήμαινε πως η πίστα ήταν δίπλα μου, στα δέκα λεπτά. Θυμάμαι πως, όταν έμαθα τα αποτελέσματα, το πρώτο μου τηλεφώνημα ήταν στην Τζέιν και όχι στους γονείς μου. Οι πρώτοι μου αγώνες ταχύτητας ήταν με μηχανάκι Aprilia RS-125 στα 17 μου. Μόλις είχα τελειώσει το σχολείο».
Για την Τζο οι μηχανές ήταν παιδικό όνειρο.
Η Τζο έχει τις δικές της διακρίσεις. «Το 2001, σε ηλικία 19 ετών, έτρεξα στο Πρωτάθλημα Ταχύτητας και τερμάτισα τρίτη στην κατηγορία γυναικών. Την επόμενη χρονιά μπήκα στην κατηγορία 125 Racing, που είχε πρωταθλητές της κατηγορίας και πολύ έμπειρους αθλητές, αλλά κατάφερα να τερματίζω μέσα στην 5άδα. Ήμουν η μόνη γυναίκα. Στο Supermotard, στην κατηγορία των γυναικών με 8 διαγωνιζόμενες, το 2006-2007, πήρα το πρωτάθλημα, με τη Honda. Θα είχα αγωνιστεί στο εξωτερικό, αλλά η ΕΛΠΑ μου στέρησε την ευκαιρία. Ενώ είχα πάρει το πρωτάθλημα, θα μπορούσα να συμμετάσχω σε αγώνες στη Γαλλική Πολυνησία. Για κάποιο λόγο, σε αυτό τον αγώνα έτρεξε η τέταρτη του πρωταθλήματος, κάτι που έμαθα αφού έγινε ο αγώνας».
Ο ενθουσιασμός και το πάθος για τις μηχανές σε παρασύρει, αλλά είναι ένα επικίνδυνο άθλημα και το έχει νιώσει χάνοντας κάποιο δικό της. «Το 2010 ο Άλκης σκοτώθηκε στο δρόμο, όταν ένα φορτηγό παραβίασε το κόκκινο. Διαλύθηκα σε χίλια κομμάτια. Άρχισα να παραλογίζομαι. Έπρεπε άμεσα να βρω τον εαυτό μου και για να τα καταφέρω, αλλά και για να σταθώ στην οικογένειά του. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν δεύτερη οικογένειά μου. Δεν περνάει μέρα που να μην τον σκεφτώ. Και φυσικά κάθε φορά που τερματίζω».
Είχε επιπόλαια ατυχήματα, αλλά και σοβαρά. «Ήταν Μάιος του 2007, Σάββατο και έφευγα για Ανάβυσσο, στις Αλυκές, για να κάνω οδηγικές ασκήσεις στο χώμα. Έκανα τη βλακεία να μη φορτώσω τη μηχανή στο τρέιλερ, αλλά να πάω οδηγώντας στο βενζινάδικο για να τη γεμίσω. Ήταν μόλις δύο τετράγωνα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν έβαλα κράνος, εγώ που φορούσα ακόμα κι όταν οδηγούσα ένα μικρό μηχανάκι που είχα για να πηγαίνω στη σχολή. Γλίστρησα με μηδενικά χιλιόμετρα. Πραγματικά μηδενικά, γιατί ήμουν σε άσφαλτο και δεν ήθελα να “τρώω” τον κινητήρα της μηχανής μου. Στο σημείο που έπεσα κάποιοι έπλεναν τα αυτοκίνητά τους και ο δρόμος είχε γεμίσει νερά. Έχω ένα κενό μνήμης και δεν μπορώ να σου περιγράψω ακριβώς το ατύχημα. Χτύπησα, πάντως, το κεφάλι μου στο κράσπεδο και στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε πως είχα κάταγμα στο κρανίο και αιμάτωμα στον εγκέφαλο. Ήμουν έτοιμη για χειρουργείο, όταν μετά από δέκα μέρες απλά το αιμάτωμα υποχώρησε. Ήμουν βέβαια σε άσχημη κατάσταση. Δεν μπορούσα ούτε στην τουαλέτα να πάω μόνη μου.
Σκεφτόμουν πως δεν θα ανέβω ξανά σε μοτοσικλέτα. Όσους μήνες διήρκεσε η αποκατάσταση, όλη η σκέψη μου ήταν γύρω από αυτό. “Οι μοτοσικλέτες ήταν όλη μου η ζωή. Τι θα έκανα τώρα;”. Οι γονείς μου επίσης ταράχτηκαν. Μου έλεγαν να πουλήσω το μηχανάκι και να μην ασχοληθώ ξανά. Και δεν ήταν άνθρωποι που είχαν πρόβλημα με αυτό που επέλεξα να κάνω. Δεν μου είχαν φέρει ποτέ αντιρρήσεις. Ο πατέρας μου, την πρώτη φορά που με είδε σε αγώνα, έκλαιγε.
Έχω επιστρέψει στο σπίτι –μετά από τραυματισμό, σε αγώνα στις Σέρρες– δεμένη και οι γονείς μου με κοιτάνε και γελάνε. Δεν μου έλεγαν τα γνωστά: “Βρε, παιδί μου, θα χτυπήσεις, μην το κάνεις”. Ήξεραν πως ήμουν πλήρως εξοπλισμένη, αλλά κυρίως πως ήμουν ευτυχισμένη με αυτό που κάνω. Ήταν το όνειρό μου από μικρή. Ακόμα και τώρα δεν πιστεύω πως κάνω αυτό που αγαπάω».
Η Τζο έκανε την «επανάστασή» της από νωρίς και έτσι δεν αιφνιδίασε κανέναν. «Έχω αρκετά μεγάλο κύκλο φίλων από το χώρο. Στην αρχή η αντιμετώπιση ήταν “έλα, κοριτσάκι μου, βάλε ένα μινάκι”, αλλά καθώς έβλεπαν πως ενώ σπάω χέρια και πόδια, εξακολουθώ να είμαι εκεί, στο τέλος με αναγνώρισαν. Ο καλύτερός μου φίλος είναι ο αδελφός του Άλκη, ο Σάκης, που πλέον είναι ο προπονητής μου. Τα αδέλφια μου έρχονται συχνά σε αγώνες, με μπλουζάκια που έχουν τυπωμένα το όνομά μου. Πρόσφατα ένας φίλος μού είπε “είμαι πολύ περήφανος που είσαι φίλη μου”. Συγκινήθηκα».
Τελευταία επεξεργασία:
- Δημοσιεύσεις
- 26.420
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Σε έναν χώρο ο οποίος ανδροκρατείται μια γυναίκα είναι επικεφαλής μιας εκ των πλέον επιτυχημένων εταιρειών στον συγκεκριμένο τομέα
2wo.gr
Livia Cevolini: O θηλυκός Elon Musk των 2 τροχών
2wo.gr
Livia Cevolini: O θηλυκός Elon Musk των 2 τροχών
- Δημοσιεύσεις
- 26.420
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
8 ατρόμητες γυναίκες που ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο με μοτοσυκλέτα
Από την Αλάσκα, στη Μέση Ανατολή, ακόμη και στους πιο σκληρούς αγώνες όπως το extreme enduro και το rally raid. Το σίγουρο είναι πως δεν “μασάνε”
Rosie Gabriele 34 ετών @rosiegabrielle
H Rosie είναι καναδέζα και ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο μόνη της. Με μια GoPro και drone καταγράφει τα ταξίδια της. Η τελευταία της περιπέτεια ήταν στο Πακιστάν, όταν ταξίδεψε στο νότιο τμήμα της χώρα με BMW F 700 GS και το Βόρειο με ένα Tekken 250 (!).
Πέρσι είχε ταξιδέψει ξανά στην Ασία, αφού το 2018 έκανε 11.000 χιλιόμετρα σε 10 μήνες.
Itchy Boots 32 ετών @itchybootstravel
H 32χρονη Ολλανδέζα και αυτή εξερευνεί τον κόσμο με μια μοτοσυκλέτα. Από την Ινδία στη Μιανμάρ διένυσε 3.000 χλμ πάνω σε ένα Royal Enfield Himalayan, το οποίο νοίκιασε κάπου στα Ιμαλάϊα! Το ονόμασε Basanti και το “φόρτωσε” με 36.000 χιλιόμετρα ταξιδεύοντας από την Ινδία στην Μαλαισία, στην Μέση Ανατολή και στο Ιράν και μέσω Ρωσίας στον Καύκασο, στην Τουρκία και από εκεί στην Ολλανδία.
Με το Himalayan του 2019 θα αρχίσει σύντομα τη νέα της περιπέτεια που θα ξεκινήσει από την Αργεντινή για να καταλήξει στην Αλάσκα.
Kinga Tanajewska 39 ετών @onherbike
Στα σχέδια της Kinga περιλαμβάνεται ο γύρος του κόσμου τον οποίο θα ξεκινήσει από την Αυστραλία. Έως τώρα έχει κάνει μερικά “ταξιδάκια”. Νότια Κορέα, Μογγολία, Ρωσία, Μέση Ανατολή, Ανατολική Ευρώπη, ιταλικές Άλπεις, Αίγυπτος και Αυστραλία, είναι μερικά από αυτά.
Με BMW F 800 GS επισκέφτηκε την Αιθιοπία που ήταν η 36η χώρα που επισκέπτεται.
Vanessa Ruck @thegirlonabike
H Vanessa είναι Βρετανίδα που μεγάλωσε οδηγώντας quad. Έχει ταξιδέψει με Harley-Davidson σε μερικά από τα καλύτερα αλπικά περάσματα και έχει δει από κοντά την Ουκρανία, την Ισπανία και τις H.Π.Α.
Επόμενος στόχος το Red Bull Romaniacs και το Hellas Rally Raid για τα οποία προπονείται με Husqvarna TE 250i και KTM 790 Adventure.
Jocelin Snow @jocelinsnow
Τις αρέσουν οι αγώνες και γι αυτό είχε συμμετέχει στο BMW GS Trophy to 2017 στις H.Π.Α. και στη Νότια Αφρική και πήρε μια θέση στην διεθνή γυναικεία ομάδα. Το 2018 πήρε και πάλι μέρος στο θεσμό που έγινε στην Μονγκολία. Με ένα BMW R 1200 GS τερμάτισε στην 15η θέση με την Αυστραλό-Αμερικανική ομάδα.
Έχει ταξιδέψει στην Γερμανία, την Ιταλία, την Γαλλία, την Ελβετία, την Αυστρία, την Κολομβία και την Αλάσκα. Το όνειρό της είναι να διασχίσει την Παταγονία.
Jennifer Maria O’Grady @jonpogrady
H Jennifer ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο με BMW G 650 XCountry. Έχει συνδυάσει την λατρεία για τα ταξίδια και την μοτοσυκλέτα με το χόμπι της, αφού εργάζεται για την Ride Unlimited μια εταιρεία που διοργανώνει μοτοσυκλετιστικά ταξίδια.
Μερικές από τις πρόσφατες περιπέτειές της έγιναν στην Ρωσία, την Ιταλία, το Τατζικιστάν, το Κιργιστάν και το Καζακστάν. Στα πλάνα της είναι ο γύρος της Νέας Ζηλανδίας.
Lea Rieck 34 @lea_rieck
Η γερμανίδα στα 34 χρόνια της έχει ήδη κάνει 90.000 ταξιδιωτικά χιλιόμετρα σε 50 χώρες. Το έχει κάνει κυρίως με μοτοσυκλέτες της Ducati (Multistrada, Supersport, Hypermotard), αλλά και με Triumph Tiger 800, Honda Africa Twin και ένα ακόμη Honda 125 κ.εκ.
Διέσχισε το Πακιστάν και έφτασε στην Ινδία. Έχει εκδοθεί βιβλίο με τίτλο “Sag dem Abenteuer, ich komme” για τις περιπέτειές της σε Αυστραλία, Χιλή, Βολιβία και Γουϊνέα. Τώρα ταξιδεύει στην Αφρική με Yamaha Tenere 700.
Jess Zeksun @ridingwiththewolf
Στην Βελγίδα Jess αρέσει πολύ το KTM 790 Adventure και έχει ταξιδέψει με αυτό σε Τυνισία, Βέλγιο, Ισπανία και Γερμανία. Σύντομα θα επισκεφτεί ξανά την Ισπανία για να ανακαλύψει κάθε γωνιά της χώρας.
πηγη https://2wo.gr/
Από την Αλάσκα, στη Μέση Ανατολή, ακόμη και στους πιο σκληρούς αγώνες όπως το extreme enduro και το rally raid. Το σίγουρο είναι πως δεν “μασάνε”
Rosie Gabriele 34 ετών @rosiegabrielle
H Rosie είναι καναδέζα και ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο μόνη της. Με μια GoPro και drone καταγράφει τα ταξίδια της. Η τελευταία της περιπέτεια ήταν στο Πακιστάν, όταν ταξίδεψε στο νότιο τμήμα της χώρα με BMW F 700 GS και το Βόρειο με ένα Tekken 250 (!).
Πέρσι είχε ταξιδέψει ξανά στην Ασία, αφού το 2018 έκανε 11.000 χιλιόμετρα σε 10 μήνες.
Itchy Boots 32 ετών @itchybootstravel
H 32χρονη Ολλανδέζα και αυτή εξερευνεί τον κόσμο με μια μοτοσυκλέτα. Από την Ινδία στη Μιανμάρ διένυσε 3.000 χλμ πάνω σε ένα Royal Enfield Himalayan, το οποίο νοίκιασε κάπου στα Ιμαλάϊα! Το ονόμασε Basanti και το “φόρτωσε” με 36.000 χιλιόμετρα ταξιδεύοντας από την Ινδία στην Μαλαισία, στην Μέση Ανατολή και στο Ιράν και μέσω Ρωσίας στον Καύκασο, στην Τουρκία και από εκεί στην Ολλανδία.
Με το Himalayan του 2019 θα αρχίσει σύντομα τη νέα της περιπέτεια που θα ξεκινήσει από την Αργεντινή για να καταλήξει στην Αλάσκα.
Kinga Tanajewska 39 ετών @onherbike
Στα σχέδια της Kinga περιλαμβάνεται ο γύρος του κόσμου τον οποίο θα ξεκινήσει από την Αυστραλία. Έως τώρα έχει κάνει μερικά “ταξιδάκια”. Νότια Κορέα, Μογγολία, Ρωσία, Μέση Ανατολή, Ανατολική Ευρώπη, ιταλικές Άλπεις, Αίγυπτος και Αυστραλία, είναι μερικά από αυτά.
Με BMW F 800 GS επισκέφτηκε την Αιθιοπία που ήταν η 36η χώρα που επισκέπτεται.
Vanessa Ruck @thegirlonabike
H Vanessa είναι Βρετανίδα που μεγάλωσε οδηγώντας quad. Έχει ταξιδέψει με Harley-Davidson σε μερικά από τα καλύτερα αλπικά περάσματα και έχει δει από κοντά την Ουκρανία, την Ισπανία και τις H.Π.Α.
Επόμενος στόχος το Red Bull Romaniacs και το Hellas Rally Raid για τα οποία προπονείται με Husqvarna TE 250i και KTM 790 Adventure.
Jocelin Snow @jocelinsnow
Τις αρέσουν οι αγώνες και γι αυτό είχε συμμετέχει στο BMW GS Trophy to 2017 στις H.Π.Α. και στη Νότια Αφρική και πήρε μια θέση στην διεθνή γυναικεία ομάδα. Το 2018 πήρε και πάλι μέρος στο θεσμό που έγινε στην Μονγκολία. Με ένα BMW R 1200 GS τερμάτισε στην 15η θέση με την Αυστραλό-Αμερικανική ομάδα.
Έχει ταξιδέψει στην Γερμανία, την Ιταλία, την Γαλλία, την Ελβετία, την Αυστρία, την Κολομβία και την Αλάσκα. Το όνειρό της είναι να διασχίσει την Παταγονία.
Jennifer Maria O’Grady @jonpogrady
H Jennifer ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο με BMW G 650 XCountry. Έχει συνδυάσει την λατρεία για τα ταξίδια και την μοτοσυκλέτα με το χόμπι της, αφού εργάζεται για την Ride Unlimited μια εταιρεία που διοργανώνει μοτοσυκλετιστικά ταξίδια.
Μερικές από τις πρόσφατες περιπέτειές της έγιναν στην Ρωσία, την Ιταλία, το Τατζικιστάν, το Κιργιστάν και το Καζακστάν. Στα πλάνα της είναι ο γύρος της Νέας Ζηλανδίας.
Lea Rieck 34 @lea_rieck
Η γερμανίδα στα 34 χρόνια της έχει ήδη κάνει 90.000 ταξιδιωτικά χιλιόμετρα σε 50 χώρες. Το έχει κάνει κυρίως με μοτοσυκλέτες της Ducati (Multistrada, Supersport, Hypermotard), αλλά και με Triumph Tiger 800, Honda Africa Twin και ένα ακόμη Honda 125 κ.εκ.
Διέσχισε το Πακιστάν και έφτασε στην Ινδία. Έχει εκδοθεί βιβλίο με τίτλο “Sag dem Abenteuer, ich komme” για τις περιπέτειές της σε Αυστραλία, Χιλή, Βολιβία και Γουϊνέα. Τώρα ταξιδεύει στην Αφρική με Yamaha Tenere 700.
Jess Zeksun @ridingwiththewolf
Στην Βελγίδα Jess αρέσει πολύ το KTM 790 Adventure και έχει ταξιδέψει με αυτό σε Τυνισία, Βέλγιο, Ισπανία και Γερμανία. Σύντομα θα επισκεφτεί ξανά την Ισπανία για να ανακαλύψει κάθε γωνιά της χώρας.
πηγη https://2wo.gr/
EvangeloSKG
member
Τον χάσαμε τον ύπνο μας πάλι...
- Δημοσιεύσεις
- 26.420
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Andeli Mototouring – Women’s Ride Vol. 3
Το τρίτο Women’s Ride έρχεται στις 20-22 Ιουνίου 2020 και φέρνει … άρωμα γυναίκας και καλοκαιριού!
Γυναίκες μοτοσυκλετίστριες από όλη την Ελλάδα θα συμμετάσχουν σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις της χρονιάς και για άλλη μία φορά θα κλέψει τις εντυπώσεις και σίγουρα … θα συζητηθεί πολύ!
Αυτός ο θεσμός, προσελκύει όλο και περισσότερες γυναίκες οδηγούς από όλη την Ελλάδα, συνδυάζοντας την διασκέδαση με την σωστή εκπαίδευση και κυρίως την ασφάλεια.
Η μαγική συνταγή της Andeli σας εγγυάται οδηγική απόλαυση, νέες μοτοσυκλετιστικές εμπειρίες, άφθονη διασκέδαση και δραστηριότητες που θα ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή και τη γνώση των συμμετεχόντων, βάζοντας ένα ακόμη λιθαράκι στα θεμέλια του ελληνικού γυναικείου μοτοσυκλετισμού.
Ο αριθμός των συμμετοχών είναι περιορισμένος.
ΔΗΛΩΣΤΕ ΕΓΚΑΙΡΑ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ!
ANDELI MOTOTOURING
Λεωφόρος Μεσογείων 355, Χαλάνδρι / 210 6533968 / info@andelimototouring.gr
- Δημοσιεύσεις
- 26.420
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
R.I.P. – Η Indiana Muñoz χάνει την ζωή της σε αγώνα Superbike στην Βραζιλία
Από τον BikerSpirit
Η Indiana Muñoz, 29 ετών, έχασε τη ζωή της στην πίστα του Goiâna, σε αγώνα του Goiás Superbike.
Η Μοτοσικλέτα βυθίζεται και πάλι στο πένθος , αυτή τη φορά για την πολύ σπουδαία 29χρονη οδηγό, Indiana Muñoz , που αγωνίζονταν στο Goiás Superbike .
Η πίστα Goiâna στη Βραζιλία, φιλοξένησε τον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος την Κυριακή 15 Μαρτίου, σε έναν αγώνα χωρίς θεατές λόγω του κοροναϊού.
Η Muñoz αγωνιζόταν στην κατηγορία των 600cc και υπέστη μια άσχημη πτώση ενώ ήταν στη δεύτερη θέση . Οι σοβαροί τραυματισμοί που προκλήθηκαν από την πτώση της στην στροφή Zero ήταν πάρα πολύ σοβαροί. Η Indy, όπως ήταν γνωστή στις πίστες, δυστυχώς δεν τα κατάφερε και έχασε τη ζωή της.
Ο μάνατζερ της επιβεβαίωσε τον θάνατο της και εξήγησε ότι η πτώση στην στροφή Zero είχε ως αποτέλεσμα η μοτοσυκλέτα να την χτυπήσει. Αν και έφτασε στο νοσοκομείο ζωντανή, η Muñoz δεν κατάφερε να επιζήσει παρόλη τη χειρουργική επέμβαση που υποβλήθηκε αμέσως.
Γεννημένη το 1990 στο Dajabón (Δομινικανή Δημοκρατία), η Muñoz έζησε και έκανε καριέρα στη Βραζιλία. Το 2013 κέρδισε το πρωτάθλημα Βραζιλίας, όπως και το 2014 στην κατηγορία των 1000cc. Το 2016 κέρδισε τον αγώνα 100 μίλια του Interlagos στην κατηγορία 300cc. Το 2016. Επίσης έχει κερδίσει τρεις τίτλους στο κύπελλο Kawasaki Ninja 300 και Yamaha R3.
Το πάθος της για την μοτοσικλέτα προήλθε από την οικογένειά της. Ο αδελφός της, Kioman Muñoz , είναι τρεις φορές πρωταθλητής του Motocross στην Βραζιλία, σε ένα είδος στο οποίο συμμετείχε και η Indy.
«Η οργάνωση Goiás Superbike, μέσω αυτής της δήλωσης, στέλνει τα συλλυπητήρια της για το θάνατο της νέας και έμπειρης οδηγού Indy Muñoz # 199, πρωταθλήτριας Βραζιλίας και εκπαιδευτή οδήγησης. Η οδηγός είχε πτώση κατά τη διάρκεια του αγώνα, γρήγορα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο , αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε.»
Kριμα καλες βολτες εκει ψηλα :(:(
Από τον BikerSpirit
Η Indiana Muñoz, 29 ετών, έχασε τη ζωή της στην πίστα του Goiâna, σε αγώνα του Goiás Superbike.
Η Μοτοσικλέτα βυθίζεται και πάλι στο πένθος , αυτή τη φορά για την πολύ σπουδαία 29χρονη οδηγό, Indiana Muñoz , που αγωνίζονταν στο Goiás Superbike .
Η πίστα Goiâna στη Βραζιλία, φιλοξένησε τον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος την Κυριακή 15 Μαρτίου, σε έναν αγώνα χωρίς θεατές λόγω του κοροναϊού.
Η Muñoz αγωνιζόταν στην κατηγορία των 600cc και υπέστη μια άσχημη πτώση ενώ ήταν στη δεύτερη θέση . Οι σοβαροί τραυματισμοί που προκλήθηκαν από την πτώση της στην στροφή Zero ήταν πάρα πολύ σοβαροί. Η Indy, όπως ήταν γνωστή στις πίστες, δυστυχώς δεν τα κατάφερε και έχασε τη ζωή της.
Ο μάνατζερ της επιβεβαίωσε τον θάνατο της και εξήγησε ότι η πτώση στην στροφή Zero είχε ως αποτέλεσμα η μοτοσυκλέτα να την χτυπήσει. Αν και έφτασε στο νοσοκομείο ζωντανή, η Muñoz δεν κατάφερε να επιζήσει παρόλη τη χειρουργική επέμβαση που υποβλήθηκε αμέσως.
Γεννημένη το 1990 στο Dajabón (Δομινικανή Δημοκρατία), η Muñoz έζησε και έκανε καριέρα στη Βραζιλία. Το 2013 κέρδισε το πρωτάθλημα Βραζιλίας, όπως και το 2014 στην κατηγορία των 1000cc. Το 2016 κέρδισε τον αγώνα 100 μίλια του Interlagos στην κατηγορία 300cc. Το 2016. Επίσης έχει κερδίσει τρεις τίτλους στο κύπελλο Kawasaki Ninja 300 και Yamaha R3.
Το πάθος της για την μοτοσικλέτα προήλθε από την οικογένειά της. Ο αδελφός της, Kioman Muñoz , είναι τρεις φορές πρωταθλητής του Motocross στην Βραζιλία, σε ένα είδος στο οποίο συμμετείχε και η Indy.
«Η οργάνωση Goiás Superbike, μέσω αυτής της δήλωσης, στέλνει τα συλλυπητήρια της για το θάνατο της νέας και έμπειρης οδηγού Indy Muñoz # 199, πρωταθλήτριας Βραζιλίας και εκπαιδευτή οδήγησης. Η οδηγός είχε πτώση κατά τη διάρκεια του αγώνα, γρήγορα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο , αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε.»
Kριμα καλες βολτες εκει ψηλα :(:(
apache
Μαθουσάλας member
- Δημοσιεύσεις
- 24.161
- Ηλικία
- 60
- Περιοχή
- AΘΗΝΑ
- Μοτοσυκλέτα
-
BMW R1200GSA
KOVE MAVERICK 500 X
- Όνομα
- Mανώλης
- Περιοχή
- Κορυδαλλός
R.I.P...R.I.P. – Η Indiana Muñoz χάνει την ζωή της σε αγώνα Superbike στην Βραζιλία
Από τον BikerSpirit
Η Indiana Muñoz, 29 ετών, έχασε τη ζωή της στην πίστα του Goiâna, σε αγώνα του Goiás Superbike.
Η Μοτοσικλέτα βυθίζεται και πάλι στο πένθος , αυτή τη φορά για την πολύ σπουδαία 29χρονη οδηγό, Indiana Muñoz , που αγωνίζονταν στο Goiás Superbike .
Η πίστα Goiâna στη Βραζιλία, φιλοξένησε τον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος την Κυριακή 15 Μαρτίου, σε έναν αγώνα χωρίς θεατές λόγω του κοροναϊού.
Η Muñoz αγωνιζόταν στην κατηγορία των 600cc και υπέστη μια άσχημη πτώση ενώ ήταν στη δεύτερη θέση . Οι σοβαροί τραυματισμοί που προκλήθηκαν από την πτώση της στην στροφή Zero ήταν πάρα πολύ σοβαροί. Η Indy, όπως ήταν γνωστή στις πίστες, δυστυχώς δεν τα κατάφερε και έχασε τη ζωή της.
Ο μάνατζερ της επιβεβαίωσε τον θάνατο της και εξήγησε ότι η πτώση στην στροφή Zero είχε ως αποτέλεσμα η μοτοσυκλέτα να την χτυπήσει. Αν και έφτασε στο νοσοκομείο ζωντανή, η Muñoz δεν κατάφερε να επιζήσει παρόλη τη χειρουργική επέμβαση που υποβλήθηκε αμέσως.
Γεννημένη το 1990 στο Dajabón (Δομινικανή Δημοκρατία), η Muñoz έζησε και έκανε καριέρα στη Βραζιλία. Το 2013 κέρδισε το πρωτάθλημα Βραζιλίας, όπως και το 2014 στην κατηγορία των 1000cc. Το 2016 κέρδισε τον αγώνα 100 μίλια του Interlagos στην κατηγορία 300cc. Το 2016. Επίσης έχει κερδίσει τρεις τίτλους στο κύπελλο Kawasaki Ninja 300 και Yamaha R3.
Το πάθος της για την μοτοσικλέτα προήλθε από την οικογένειά της. Ο αδελφός της, Kioman Muñoz , είναι τρεις φορές πρωταθλητής του Motocross στην Βραζιλία, σε ένα είδος στο οποίο συμμετείχε και η Indy.
«Η οργάνωση Goiás Superbike, μέσω αυτής της δήλωσης, στέλνει τα συλλυπητήρια της για το θάνατο της νέας και έμπειρης οδηγού Indy Muñoz # 199, πρωταθλήτριας Βραζιλίας και εκπαιδευτή οδήγησης. Η οδηγός είχε πτώση κατά τη διάρκεια του αγώνα, γρήγορα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο , αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε.»
Kριμα καλες βολτες εκει ψηλα :(:(
EvangeloSKG
member
Μάλλον αρκετοί αν όχι οι περισσότεροι θα γνωρίζετε την Casandra Ryder, ή θα έχει τύχει να δείτε κάποιο από τα τρελλά ακροβατικά της χωρίς να ξέρετε ότι είναι αυτή.
Εδώ η ιστοσελίδα που διατηρεί μαζί με το σύζυγο και παρτεναίρ της στις ακροβασίες με πλούσιο υλικό φωτό και βίδεο: https://www.stuntedreality.com/?fbclid=IwAR1TMkKpUs9UJvi3Uih9d27aJ7oN3_4FI8I7qQiwgSbzMTugUhnnKck9VTo
Αν πάλι ο Κος Allister σας χαλάει τη φαντασίωση, η νεραϊδένια Cassandra έχει φροντίσει διατηρώντας ξεχωριστή σελίδα στο facebook: https://www.facebook.com/cassandraryderstunts/?epa=SEARCH_BOX
Εδώ η ιστοσελίδα που διατηρεί μαζί με το σύζυγο και παρτεναίρ της στις ακροβασίες με πλούσιο υλικό φωτό και βίδεο: https://www.stuntedreality.com/?fbclid=IwAR1TMkKpUs9UJvi3Uih9d27aJ7oN3_4FI8I7qQiwgSbzMTugUhnnKck9VTo
Αν πάλι ο Κος Allister σας χαλάει τη φαντασίωση, η νεραϊδένια Cassandra έχει φροντίσει διατηρώντας ξεχωριστή σελίδα στο facebook: https://www.facebook.com/cassandraryderstunts/?epa=SEARCH_BOX
N
notakos600
Guest
R. I. P.R.I.P. – Η Indiana Muñoz χάνει την ζωή της σε αγώνα Superbike στην Βραζιλία
Από τον BikerSpirit
Η Indiana Muñoz, 29 ετών, έχασε τη ζωή της στην πίστα του Goiâna, σε αγώνα του Goiás Superbike.
Η Μοτοσικλέτα βυθίζεται και πάλι στο πένθος , αυτή τη φορά για την πολύ σπουδαία 29χρονη οδηγό, Indiana Muñoz , που αγωνίζονταν στο Goiás Superbike .
Η πίστα Goiâna στη Βραζιλία, φιλοξένησε τον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος την Κυριακή 15 Μαρτίου, σε έναν αγώνα χωρίς θεατές λόγω του κοροναϊού.
Η Muñoz αγωνιζόταν στην κατηγορία των 600cc και υπέστη μια άσχημη πτώση ενώ ήταν στη δεύτερη θέση . Οι σοβαροί τραυματισμοί που προκλήθηκαν από την πτώση της στην στροφή Zero ήταν πάρα πολύ σοβαροί. Η Indy, όπως ήταν γνωστή στις πίστες, δυστυχώς δεν τα κατάφερε και έχασε τη ζωή της.
Ο μάνατζερ της επιβεβαίωσε τον θάνατο της και εξήγησε ότι η πτώση στην στροφή Zero είχε ως αποτέλεσμα η μοτοσυκλέτα να την χτυπήσει. Αν και έφτασε στο νοσοκομείο ζωντανή, η Muñoz δεν κατάφερε να επιζήσει παρόλη τη χειρουργική επέμβαση που υποβλήθηκε αμέσως.
Γεννημένη το 1990 στο Dajabón (Δομινικανή Δημοκρατία), η Muñoz έζησε και έκανε καριέρα στη Βραζιλία. Το 2013 κέρδισε το πρωτάθλημα Βραζιλίας, όπως και το 2014 στην κατηγορία των 1000cc. Το 2016 κέρδισε τον αγώνα 100 μίλια του Interlagos στην κατηγορία 300cc. Το 2016. Επίσης έχει κερδίσει τρεις τίτλους στο κύπελλο Kawasaki Ninja 300 και Yamaha R3.
Το πάθος της για την μοτοσικλέτα προήλθε από την οικογένειά της. Ο αδελφός της, Kioman Muñoz , είναι τρεις φορές πρωταθλητής του Motocross στην Βραζιλία, σε ένα είδος στο οποίο συμμετείχε και η Indy.
«Η οργάνωση Goiás Superbike, μέσω αυτής της δήλωσης, στέλνει τα συλλυπητήρια της για το θάνατο της νέας και έμπειρης οδηγού Indy Muñoz # 199, πρωταθλήτριας Βραζιλίας και εκπαιδευτή οδήγησης. Η οδηγός είχε πτώση κατά τη διάρκεια του αγώνα, γρήγορα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο , αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε.»
Kριμα καλες βολτες εκει ψηλα :(:(
- Δημοσιεύσεις
- 26.420
- Ηλικία
- 62
- Περιοχή
- Αγρινιο
- Μοτοσυκλέτα
-
KAWASAKI ΖΧR 900 1999
MODENAS X CITE 135 2009
- Όνομα
- ΜΙΧΑΛΗΣ
- Περιοχή
- ΑΓΡΙΝΙΟ
Μεγάλα On-Off στο χώμα! Η Jocelin Snow είναι η ευκαιρία που ψάχναμε για να ασχοληθούμε ξανά με το θέμα
Πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσουμε με τέτοια ζητήματα
Ο άντρας που νίκησε τον Chris Birch και η γυναίκα που ταπείνωσε τους πάντες κάνοντας Trophy στην Μογγολία, έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους: Οδηγούν καλύτερα τις On-Off μοτοσυκλέτες από κάθε άλλον που έχετε δει, όταν με τα χέρια στην ανάταση δεν πιάνουν τον μέσο όρο ύψους. Ωστόσο το βασικό κοινό τους χαρακτηριστικό δεν είναι ούτε οι πόντοι, ούτε η οδήγηση, είναι το γεγονός πως δεν πήραν ως δεδομένο την κοινή πεποίθηση και δεν άφησαν κανέναν σχετικό και άσχετο να τους μιλήσει…
Με ύψος 1.55 και γυναικεία χαρακτηριστικά, δεν είναι δηλαδή καμιά αντρογυναίκα ούτε 200 κιλά σε μύες και τένοντες για να μπορέσει κανείς να ισχυριστεί το παραμικρό, η Jocelin φοράει τα γυαλιά σε όποιον μασουλάει την καραμέλα, πως τα μεγάλα On-Off δεν κάνουν για χώμα. Ναι, υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο - και όπως τα σαλιγκάρια μετά την βροχή, έτσι κι αυτές οι φωνές έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Όταν υπάρχει οικονομική δυσχέρεια όλα είναι μαύρα κι άραχνα, ξεκινώντας από τις νέες μοτοσυκλέτες που μας θυμίζουν αυτά που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε, κι έπειτα από τους υπόλοιπους που κάνουν αυτά που δεν μπορούμε εμείς.
Η Jocelin σηκώνει τα μεγάλα Adventure από το έδαφος σαν να ήταν ένα μέτρο ψηλότερη και με μπράτσα...
Σε αυτό το τελευταίο μπαίνουμε όλοι μέσα, μας αγγίζει όλους ανεξαιρέτως η κακή ψυχολογία της τελευταίας δεκαετίας. Διότι προφανώς και παίζει ρόλο η οικονομική κρίση στην μερίδα του κόσμου που υποστηρίζει πως τα μεγάλα on-off δεν κάνουν για χώμα, κι αυτό προκύπτει από δύο γεγονότα. Πρώτον πως τα κιλά, ο όγκος και το χώμα έχουν συνδυαστεί δεκαετίες τώρα χωρίς γκρίνια κι έπειτα γιατί στην υπόλοιπη Ευρώπη που η οικονομία είναι καλύτερη, η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Προ οικονομικής κρίσης κανείς δεν γκρίνιαζε αν του έλεγες να πατήσει χώμα με Honda Varadero – για παράδειγμα. Στην υπόλοιπη Ευρώπη και κυρίως βόρεια, οι χωμάτινες εξορμήσεις και βόλτες έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια για την περίοδο των λίγων μηνών που μπορούν να οδηγήσουν, όταν στην Ελλάδα έχουμε διαπιστώσει το αντίθετο.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη οργώνουν τους χωματόδρομους, χωρίς μάλιστα να έχουν την ίδια ελευθερία κίνησης στα βουνά, καθώς μονάχα στα Βαλκάνια μπορείς να κινείσαι δίχως περιορισμούς οπουδήποτε θέλεις εσύ. Στις υπόλοιπες χώρες επίσης, τα σχολεία για χωμάτινη οδήγηση γνωρίζουν τεράστια επιτυχία και μονάχα εδώ, καλλιεργείται η εντύπωση πως «δεν κάνουν οι On-Off για χώμα»!
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως οι μεγάλες Adventure μοτοσυκλέτες έχουν βελτιωθεί ακριβώς εκεί σε συμπεριφορά τα τελευταία χρόνια, ακριβώς δηλαδή στον τρόπο που μπορείς να τις οδηγήσεις στο χώμα. Έχοντας δηλαδή κερδίσει σε ευελιξία και κατανομή βάρους, έχοντας καλύτερες αναρτήσεις, γεωμετρικά χαρακτηριστικά, απόκριση κτλ...
Τί άλλαξε από τότε, πέρα από τις ίδιες τις μοτοσυκλέτες; Η διάθεση και η οικονομική ευχέρεια όλων μας προς το χειρότερο. Οι μοτοσυκλέτες κατά βάση βελτιώθηκαν. Για να θέσουμε το επίπεδο της συζήτησης, κανείς δεν χρειάζεται ένα μεγάλο Adventure πολλών χιλιάδων Ευρώ για να κάνει το παραμικρό, το επαναλαμβάνουμε συνέχεια αυτό.
Όταν ακριβώς έναν χρόνο πριν, πραγματοποιούσαμε ένα μεγάλο συγκριτικό στα βουνά της Βουλγαρίας ταξιδεύοντας με 250-300 κυβικά, το κάναμε για να αποδείξουμε τον παραπάνω ισχυρισμό και καταλήγαμε στο συμπέρασμα πως περάσαμε και πιο όμορφα και πιο ξεκούραστα συγκριτικά με αντίστοιχο ταξίδι και χίλια κυβικά πρόσθετα. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως όποιος θέλει να ταξιδεύει και να οδηγεί σβέλτα σε επαρχιακούς και να πηγαίνει και στο χώμα, δεν μπορεί να το κάνει με μία μεγάλη on-off! Και μπορούσε πάντα, δεν χρειάζεται δηλαδή να αγοράσει κάποια από τις καινούριες.
Η Jocelin είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για το γεγονός πως το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι θέληση! Ούτε κάποιον συγκεκριμένο σωματότυπο, ούτε ιδιαίτερες γνώσεις. Μόνης της έφτασε στο επίπεδο που είναι τώρα! Αν ακολουθήσει κάποιος την πορεία της και δει πως ασχολείται αγωνιστικά πλέον και σχεδόν επαγγελματικά με την μοτοσυκλέτα, μπορεί να την κατατάξει σε μία ειδική περίπτωση που δεν επιβεβαιώνει κανέναν κανόνα. Ωστόσο δεν είναι αυτή η πραγματικότητα. Η Jocelin ξεχωρίζει ακριβώς για αυτή την αγωνιστική ιδιότητα, όμως στην θέση της υπάρχουν κι άλλες γυναίκες που καβαλούν με αξιώσεις και δεν είναι στα… κυβικά της Laia Sanz για να υποστηρίξει κανείς πως το μέγεθος παίζει ρόλο!
Η αμερικανικής καταγωγής Jocelin, ξεκίνησε να οδηγεί στα 12 παρά την επιθυμία των γονιών της να την αποτρέψουν. Τα κατάφερε παίρνοντας την μοτοσυκλέτα με «γραμμάτια» από έναν συμμαθητή της. Τα γραμμάτια ήταν απλές κόλες χαρτί που ομολογούσαν χρέος, αρκετά δεσμευτικό στην μικρή κοινωνία που μεγάλωσε, ώσπου αργότερα, βδομάδα την εβδομάδα, να τον αποπληρώσει μαζεύοντας το χαρτζιλίκι και όσα δώρα μπορούσε. Μερικά χρόνια αργότερα και δίχως να έχει σταματήσει να οδηγεί, θα γίνει επαγγελματίας οδηγός αγώνων στην μεσαία κατηγορία των GP. Η αγωνιστική ενασχόληση της έδειξε την αγχωτική πλευρά της οδήγησης, το κυνήγι του αποτελέσματος και όχι της εμπειρίας, πράγμα που την ώθησε σε αλλαγή της απόφασής της για το μέλλον. Τα παράτησε και άρχισε να προπονεί μικρά παιδιά στα πρώτα τους βήματα με μοτοσυκλέτες.
Μέχρι και εκείνη την στιγμή, δεν ήθελε να έχει καμία επαφή με τις μεγάλες On-Off. Όπως κι αρκετός κόσμος, η Jocelin τρόμαζε στην ιδέα πως η απόσταση της σέλας με το έδαφος, ήταν μεγαλύτερη από το μήκος των ποδιών της! Πέρασαν αρκετά χρόνια κάνοντας ταξίδια με ένα KTM 990 Supermoto, μέχρι η ανάγκη για εξερεύνηση, να την οδηγήσει να βάλει τακούνια, να πειράξει αναρτήσεις και να συμφιλιωθεί με την ιδέα. Η Jocelin δεν είχε κάποιον να της δείξει τον χειρισμό των μεγαλύτερων μοτοσυκλετών ή -το πιο σημαντικό- να την ενθαρρύνει. Κι αυτή η στιγμή ήρθε το 2017, μόλις πρόσφατα!
Είδε την ιστορία θάρρους ενός μικρού αγοριού που έπαιζε γκολφ ενώ είχε μονάχα ένα χέρι, κι αυτό την οδήγησε να εξερευνήσει τον θαυμαστό κόσμο των αληθινών ηρώων αυτού του κόσμου, των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα που υπερβαίνουν την φύση για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Αυτό την αφύπνισε. Ναι ήταν μικροκαμωμένη, ναι η σωματική διάπλαση δεν βοηθούσε, αλλά ήταν αρτιμελής που σημαίνει πως το μόνο που της έλειπε ήταν η πεποίθηση.
Ήταν τόση η ορμή με την οποία πήρε την απόφαση να ζορίσει τον εαυτό της, που πήγε κατευθείαν στο R1200GS Adventure, το μεγαλύτερο σε όγκο στην κατηγορία! Η αρχή δεν ήταν εύκολη και η Jocelin δυσκολευόταν να το σηκώσει κι από το σταντ ακόμη. Όμως δεν έμεινε σε αυτό. Ξεκίνησε να προπονεί τον εαυτό της, ξεκίνησε να ανεβοκατεβαίνει απλά στην μοτοσυκλέτα. Κι έπειτα να μάθει να την σηκώνει από το έδαφος. Κι όταν τελείωσαν όλα αυτά, έμαθε να την χειρίζεται με χαμηλές ταχύτητες, τότε ήταν που ξεκίνησε και ένα αντίστοιχο σχολείο οδήγησης. Μέσα σε λίγους μήνες, η Jocelin αισθάνθηκε έτοιμη να φύγει για πάνω από ένα μήνα στην Αλάσκα, που ήταν το δεύτερο και βασικό μέρος της προσωπικής της εκπαίδευσης. Σχεδόν 20.000 χιλιόμετρα μετά, και ήταν ήδη στο επίπεδο που άλλοι δεν θα φτάσουν ποτέ. Της πρότειναν να ακολουθήσει το GS Trophy, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
«Το μέγεθος μετράει μονάχα αν μιλάς για μπισκότα, όταν μιλάμε για οδήγηση μοτοσυκλέτας το μόνο που παίζει ρόλο είναι η δέσμευσή σου να βελτιωθείς. Δεν ήρθε ουρανοκατέβατη η αυτοπεποίθηση, να ξεκινήσω να χειρίζομαι μία μοτοσυκλέτα 250 κυβικών. Στην αρχή ήταν μόνιμα ξαπλωμένη στο χώμα, περισσότερο την σήκωνα παρά την οδηγούσα. Χρειάστηκε πολλές φορές να απαντήσω στον εαυτό μου, για πιο λόγο το κάνω όλο αυτό! Να με ζορίσω για να συνεχίσω! Εμείς οι πιο κοντοί θα πρέπει να καλλιεργήσουμε την ισορροπία περισσότερο. Δεν έχουμε την άνεση να βάλουμε το πόδι κάτω αν γίνει κάτι. Αλλά για αυτό και γινόμαστε καλύτεροι από τους υπόλοιπους στο τέλος! Από ανάγκη! Χρειάζεται δύναμη χαρακτήρα, αυτοπεποίθηση και ισορροπία! Κι όλα αυτά θα πρέπει να τα περικλείσεις με μπόλικη εξάσκηση. Διότι στο τέλος ο έλεγχος της μοτοσυκλέτες, ιδιαίτερα στο χώμα που απαιτεί γρήγορες αποφάσεις, γίνεται μηχανικά."
πηγη https://www.motomag.gr/
Πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσουμε με τέτοια ζητήματα
Ο άντρας που νίκησε τον Chris Birch και η γυναίκα που ταπείνωσε τους πάντες κάνοντας Trophy στην Μογγολία, έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους: Οδηγούν καλύτερα τις On-Off μοτοσυκλέτες από κάθε άλλον που έχετε δει, όταν με τα χέρια στην ανάταση δεν πιάνουν τον μέσο όρο ύψους. Ωστόσο το βασικό κοινό τους χαρακτηριστικό δεν είναι ούτε οι πόντοι, ούτε η οδήγηση, είναι το γεγονός πως δεν πήραν ως δεδομένο την κοινή πεποίθηση και δεν άφησαν κανέναν σχετικό και άσχετο να τους μιλήσει…
Με ύψος 1.55 και γυναικεία χαρακτηριστικά, δεν είναι δηλαδή καμιά αντρογυναίκα ούτε 200 κιλά σε μύες και τένοντες για να μπορέσει κανείς να ισχυριστεί το παραμικρό, η Jocelin φοράει τα γυαλιά σε όποιον μασουλάει την καραμέλα, πως τα μεγάλα On-Off δεν κάνουν για χώμα. Ναι, υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο - και όπως τα σαλιγκάρια μετά την βροχή, έτσι κι αυτές οι φωνές έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Όταν υπάρχει οικονομική δυσχέρεια όλα είναι μαύρα κι άραχνα, ξεκινώντας από τις νέες μοτοσυκλέτες που μας θυμίζουν αυτά που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε, κι έπειτα από τους υπόλοιπους που κάνουν αυτά που δεν μπορούμε εμείς.
Η Jocelin σηκώνει τα μεγάλα Adventure από το έδαφος σαν να ήταν ένα μέτρο ψηλότερη και με μπράτσα...
Σε αυτό το τελευταίο μπαίνουμε όλοι μέσα, μας αγγίζει όλους ανεξαιρέτως η κακή ψυχολογία της τελευταίας δεκαετίας. Διότι προφανώς και παίζει ρόλο η οικονομική κρίση στην μερίδα του κόσμου που υποστηρίζει πως τα μεγάλα on-off δεν κάνουν για χώμα, κι αυτό προκύπτει από δύο γεγονότα. Πρώτον πως τα κιλά, ο όγκος και το χώμα έχουν συνδυαστεί δεκαετίες τώρα χωρίς γκρίνια κι έπειτα γιατί στην υπόλοιπη Ευρώπη που η οικονομία είναι καλύτερη, η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Προ οικονομικής κρίσης κανείς δεν γκρίνιαζε αν του έλεγες να πατήσει χώμα με Honda Varadero – για παράδειγμα. Στην υπόλοιπη Ευρώπη και κυρίως βόρεια, οι χωμάτινες εξορμήσεις και βόλτες έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια για την περίοδο των λίγων μηνών που μπορούν να οδηγήσουν, όταν στην Ελλάδα έχουμε διαπιστώσει το αντίθετο.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη οργώνουν τους χωματόδρομους, χωρίς μάλιστα να έχουν την ίδια ελευθερία κίνησης στα βουνά, καθώς μονάχα στα Βαλκάνια μπορείς να κινείσαι δίχως περιορισμούς οπουδήποτε θέλεις εσύ. Στις υπόλοιπες χώρες επίσης, τα σχολεία για χωμάτινη οδήγηση γνωρίζουν τεράστια επιτυχία και μονάχα εδώ, καλλιεργείται η εντύπωση πως «δεν κάνουν οι On-Off για χώμα»!
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως οι μεγάλες Adventure μοτοσυκλέτες έχουν βελτιωθεί ακριβώς εκεί σε συμπεριφορά τα τελευταία χρόνια, ακριβώς δηλαδή στον τρόπο που μπορείς να τις οδηγήσεις στο χώμα. Έχοντας δηλαδή κερδίσει σε ευελιξία και κατανομή βάρους, έχοντας καλύτερες αναρτήσεις, γεωμετρικά χαρακτηριστικά, απόκριση κτλ...
Τί άλλαξε από τότε, πέρα από τις ίδιες τις μοτοσυκλέτες; Η διάθεση και η οικονομική ευχέρεια όλων μας προς το χειρότερο. Οι μοτοσυκλέτες κατά βάση βελτιώθηκαν. Για να θέσουμε το επίπεδο της συζήτησης, κανείς δεν χρειάζεται ένα μεγάλο Adventure πολλών χιλιάδων Ευρώ για να κάνει το παραμικρό, το επαναλαμβάνουμε συνέχεια αυτό.
Όταν ακριβώς έναν χρόνο πριν, πραγματοποιούσαμε ένα μεγάλο συγκριτικό στα βουνά της Βουλγαρίας ταξιδεύοντας με 250-300 κυβικά, το κάναμε για να αποδείξουμε τον παραπάνω ισχυρισμό και καταλήγαμε στο συμπέρασμα πως περάσαμε και πιο όμορφα και πιο ξεκούραστα συγκριτικά με αντίστοιχο ταξίδι και χίλια κυβικά πρόσθετα. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως όποιος θέλει να ταξιδεύει και να οδηγεί σβέλτα σε επαρχιακούς και να πηγαίνει και στο χώμα, δεν μπορεί να το κάνει με μία μεγάλη on-off! Και μπορούσε πάντα, δεν χρειάζεται δηλαδή να αγοράσει κάποια από τις καινούριες.
Η Jocelin είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για το γεγονός πως το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι θέληση! Ούτε κάποιον συγκεκριμένο σωματότυπο, ούτε ιδιαίτερες γνώσεις. Μόνης της έφτασε στο επίπεδο που είναι τώρα! Αν ακολουθήσει κάποιος την πορεία της και δει πως ασχολείται αγωνιστικά πλέον και σχεδόν επαγγελματικά με την μοτοσυκλέτα, μπορεί να την κατατάξει σε μία ειδική περίπτωση που δεν επιβεβαιώνει κανέναν κανόνα. Ωστόσο δεν είναι αυτή η πραγματικότητα. Η Jocelin ξεχωρίζει ακριβώς για αυτή την αγωνιστική ιδιότητα, όμως στην θέση της υπάρχουν κι άλλες γυναίκες που καβαλούν με αξιώσεις και δεν είναι στα… κυβικά της Laia Sanz για να υποστηρίξει κανείς πως το μέγεθος παίζει ρόλο!
Η αμερικανικής καταγωγής Jocelin, ξεκίνησε να οδηγεί στα 12 παρά την επιθυμία των γονιών της να την αποτρέψουν. Τα κατάφερε παίρνοντας την μοτοσυκλέτα με «γραμμάτια» από έναν συμμαθητή της. Τα γραμμάτια ήταν απλές κόλες χαρτί που ομολογούσαν χρέος, αρκετά δεσμευτικό στην μικρή κοινωνία που μεγάλωσε, ώσπου αργότερα, βδομάδα την εβδομάδα, να τον αποπληρώσει μαζεύοντας το χαρτζιλίκι και όσα δώρα μπορούσε. Μερικά χρόνια αργότερα και δίχως να έχει σταματήσει να οδηγεί, θα γίνει επαγγελματίας οδηγός αγώνων στην μεσαία κατηγορία των GP. Η αγωνιστική ενασχόληση της έδειξε την αγχωτική πλευρά της οδήγησης, το κυνήγι του αποτελέσματος και όχι της εμπειρίας, πράγμα που την ώθησε σε αλλαγή της απόφασής της για το μέλλον. Τα παράτησε και άρχισε να προπονεί μικρά παιδιά στα πρώτα τους βήματα με μοτοσυκλέτες.
Μέχρι και εκείνη την στιγμή, δεν ήθελε να έχει καμία επαφή με τις μεγάλες On-Off. Όπως κι αρκετός κόσμος, η Jocelin τρόμαζε στην ιδέα πως η απόσταση της σέλας με το έδαφος, ήταν μεγαλύτερη από το μήκος των ποδιών της! Πέρασαν αρκετά χρόνια κάνοντας ταξίδια με ένα KTM 990 Supermoto, μέχρι η ανάγκη για εξερεύνηση, να την οδηγήσει να βάλει τακούνια, να πειράξει αναρτήσεις και να συμφιλιωθεί με την ιδέα. Η Jocelin δεν είχε κάποιον να της δείξει τον χειρισμό των μεγαλύτερων μοτοσυκλετών ή -το πιο σημαντικό- να την ενθαρρύνει. Κι αυτή η στιγμή ήρθε το 2017, μόλις πρόσφατα!
Είδε την ιστορία θάρρους ενός μικρού αγοριού που έπαιζε γκολφ ενώ είχε μονάχα ένα χέρι, κι αυτό την οδήγησε να εξερευνήσει τον θαυμαστό κόσμο των αληθινών ηρώων αυτού του κόσμου, των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα που υπερβαίνουν την φύση για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Αυτό την αφύπνισε. Ναι ήταν μικροκαμωμένη, ναι η σωματική διάπλαση δεν βοηθούσε, αλλά ήταν αρτιμελής που σημαίνει πως το μόνο που της έλειπε ήταν η πεποίθηση.
Ήταν τόση η ορμή με την οποία πήρε την απόφαση να ζορίσει τον εαυτό της, που πήγε κατευθείαν στο R1200GS Adventure, το μεγαλύτερο σε όγκο στην κατηγορία! Η αρχή δεν ήταν εύκολη και η Jocelin δυσκολευόταν να το σηκώσει κι από το σταντ ακόμη. Όμως δεν έμεινε σε αυτό. Ξεκίνησε να προπονεί τον εαυτό της, ξεκίνησε να ανεβοκατεβαίνει απλά στην μοτοσυκλέτα. Κι έπειτα να μάθει να την σηκώνει από το έδαφος. Κι όταν τελείωσαν όλα αυτά, έμαθε να την χειρίζεται με χαμηλές ταχύτητες, τότε ήταν που ξεκίνησε και ένα αντίστοιχο σχολείο οδήγησης. Μέσα σε λίγους μήνες, η Jocelin αισθάνθηκε έτοιμη να φύγει για πάνω από ένα μήνα στην Αλάσκα, που ήταν το δεύτερο και βασικό μέρος της προσωπικής της εκπαίδευσης. Σχεδόν 20.000 χιλιόμετρα μετά, και ήταν ήδη στο επίπεδο που άλλοι δεν θα φτάσουν ποτέ. Της πρότειναν να ακολουθήσει το GS Trophy, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
«Το μέγεθος μετράει μονάχα αν μιλάς για μπισκότα, όταν μιλάμε για οδήγηση μοτοσυκλέτας το μόνο που παίζει ρόλο είναι η δέσμευσή σου να βελτιωθείς. Δεν ήρθε ουρανοκατέβατη η αυτοπεποίθηση, να ξεκινήσω να χειρίζομαι μία μοτοσυκλέτα 250 κυβικών. Στην αρχή ήταν μόνιμα ξαπλωμένη στο χώμα, περισσότερο την σήκωνα παρά την οδηγούσα. Χρειάστηκε πολλές φορές να απαντήσω στον εαυτό μου, για πιο λόγο το κάνω όλο αυτό! Να με ζορίσω για να συνεχίσω! Εμείς οι πιο κοντοί θα πρέπει να καλλιεργήσουμε την ισορροπία περισσότερο. Δεν έχουμε την άνεση να βάλουμε το πόδι κάτω αν γίνει κάτι. Αλλά για αυτό και γινόμαστε καλύτεροι από τους υπόλοιπους στο τέλος! Από ανάγκη! Χρειάζεται δύναμη χαρακτήρα, αυτοπεποίθηση και ισορροπία! Κι όλα αυτά θα πρέπει να τα περικλείσεις με μπόλικη εξάσκηση. Διότι στο τέλος ο έλεγχος της μοτοσυκλέτες, ιδιαίτερα στο χώμα που απαιτεί γρήγορες αποφάσεις, γίνεται μηχανικά."
πηγη https://www.motomag.gr/
