Day 2 [km 425]
Με τον Ηλία πλέον, ξεκινήσαμε ακολουθώντας τον επαρχιακό δρόμο 84 προς Velingrad και από εκεί αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε βόρεια, προτιμώντας δευτερεύοντες δρόμους, προς το νησί Belene. Βρίσκεται περίπου στο κέντρο του Δούναβη, κάπου 12 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης Svistov. Στις μέρες μας, λόγω της απομόνωσης του, πρόκειται για περιοχή προστατευόμενων πτηνών, αλλά σε αυτό το νησί το 1948 οι κομμουνιστές ίδρυσαν στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας για πολιτικούς κρατούμενους, το οποίο λειτουργούσε ως και το 1989. Στη διαδρομή προς Velingrad συναντούσαμε συχνά μεγάλες ομάδες μοτοσικλετιστών, ενώ στην πόλη Yakoruda λάμβαναν χώρα κάποιες εκδηλώσεις. Μετά την πόλη Pazardzhik κινηθήκαμε βόρεια στον αδιάφορο και κακοτράχαλο επαρχιακό δρόμο 8004 και τον 606, μπαίνοντας στην καρδιά της οροσειράς Sredna Gora και τη μικρή πόλη Koprivstica, πάνω στον ποταμό Topolnitsa.
Κατά την άφιξή μας, πέσαμε στις προετοιμασίες μιας παρέλασης. Οι συμμετέχοντες ήταν ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές αλλά και στρατιωτικές στολές, που αντικατόπτριζαν όλες τις ιστορικές περιόδους της Βουλγαρίας.
Τότε πληροφορηθήκαμε πως την ημέρα εκείνη εορταζόταν η Εθνική Εορτή της «Ημέρας Ανεξαρτησίας» των Βουλγάρων από τον Οθωμανικό ζυγό. Λέγεται μάλιστα ότι από μια μικρή γέφυρα, που μετέπειτα πήρε το όνομά του, ο Todor Kableshkov έριξε την πρώτη τουφεκιά κατά Οθωμανού, γεγονός που σήμανε την έναρξη της «Επανάστασης του Απριλίου» το 1876.
Επίσης, η πόλη αντλεί τη φήμη της καθώς έχει ανακηρυχθεί αρχιτεκτονικό και ιστορικό κέντρο με πάνω από 300 αρχιτεκτονικά, ιστορικά και εθνογραφικά μνημεία. Σημαντικά δείγματα της εποχής της Βουλγάρικης Εθνικής Αναγέννησης αποτελούν οι ιδιωτικές κατοικίες, χτισμένες μεταξύ 1762-1878. Αν και η πόλη ιδρύθηκε από πρόσφυγες από το Veliko Tarnovo, μετά την πτώση του Δεύτερου Βουλγάρικου Βασιλείου, έγινε κέντρο κατασκευής χαλιών και κλινοσκεπασμάτων και έτσι οι έμποροι κάτοικοί της πλούτισαν, λόγω της στενής σχέσης με την Κωνσταντινούπολη που απορροφούσε την παραγωγή.
Σειρά είχε το πέρασμα Beklemeto, γνωστό και ως Troyan Pass. Πρόκειται για τον επαρχιακό δρόμο 35, που συνδέει την πόλη Troyan με το Karnare και είναι ο δρόμος με το μεγαλύτερο υψόμετρο στη Βουλγαρία (1520 μ.).
Το πέρασμα αυτό είναι ένας από τους βασικούς άξονες σύνδεσης της κεντρικής Βουλγαρίας με την κοιλάδα του Δούναβη, σημαντικό ήδη από την εποχή των Ρωμαίων που το ονόμαζαν «Roman Via Trayana» (Trajan road). Σε μια κορυφή του περάσματος, σε υψόμετρο 1630 μ., στην τοποθεσία Goraltepe, βρίσκεται η «Αψίδα της Ελευθερίας», ένα μνημείο που αφιερώνεται στη νίκη του Ρώσικου στρατού τον Ιανουάριο του 1878, που κατέλαβε το πέρασμα και οδήγησε στην απελευθέρωση της Βουλγαρίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το μνημείο επίσης αφιερώνεται στη Ρωσο-Βουλγαρική φιλία και ενότητα που ακολούθησε μετά το Β΄Π.Π.
Βρέθηκα κάτω από αυτό το 34 μέτρων ύψους οικοδόμημα για δεύτερη φορά, μετά το ταξίδι μου στη
Ρωσία το 2016. Μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε εξίσου με την πρώτη μου επίσκεψη. Αρχιτεκτονικά, ακολουθεί το σοσιαλιστικό στυλ και παραδόθηκε στις 9 Αυγούστου 1980. Στις δυο βάσεις απεικονίζονται, με τραχιά χαρακτηριστικά, Βούλγαροι επαναστάτες και Ρώσοι στρατιώτες, που τους υποδέχονται γυναίκες με αλάτι και ψωμί, όπως επιτάσσει η παράδοση για τον ερχομό αγαπημένων προσώπων. Στην κορυφή του οικοδομήματος, στις δυο πλευρές, αναγράφονται σημαντικές ιστορικές ημερομηνίες. Στη βόρεια πλευρά της αψίδας αναγράφεται «1878», η ημερομηνία της «Απελευθέρωσης της Βουλγαρίας» και στη νότια πλευρά «1944», όταν έλαβε χώρα το «Πραξικόπημα της 9ης Σεπτεμβρίου».
Αξίζει η επίσκεψη σε αυτό το ιδιαίτερο σημείο της Stara Planina και για έναν ακόμη λόγο. Από εδώ προσφέρεται εξαιρετική θέα προς το νότο και τα όρη Rila, Ροδόπη και Sredna Gora, προς το βορά τις κοιλάδες του Troyan και Beli Osam, ενώ προς δύση και ανατολή διακρίνονται άλλες κορυφές συμπεριλαμβανομένης και της ψηλότερης, της Botev.
Κατηφορίζοντας τον επαρχιακό δρόμο 35 προς Troyan, σύντομα φτάσαμε στην πόλη Lovech. Ιδιαίτερα όμορφη είναι η παλιά πόλη, μου θύμισε το Veliko Tarnovo, σε μικρή όμως κλίμακα. Σε αυτή μπορεί κανείς να φτάσει διασχίζοντας το ποταμό Osam, μέσω μιας γέφυρας. Νότια αυτής υπάρχει μια όμορφη ανακατασκευή της μεσαιωνικής σκεπαστής γέφυρας με καταστήματα γουναρικών, που υπήρχε στο σημείο αυτό, κατασκευασμένη στα 1874 από τον γνωστό Βούλγαρο αρχιμάστορα Nikola Fitsev, γνωστός με το παρατσούκλι Kolyu Ficheto. Καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1925.
φωτογραφία:
Κλέαρχος
Κάπου εδώ επανεξετάσαμε το πρόγραμμά μας. Δεν είχαμε πλέον αρκετό χρόνο να ανεβούμε στις όχθες του Δούναβη, στο νησί Belene. Επίσης, αποφασίσαμε αντί του Veliko Tarnovo, να διανυκτερεύσουμε στο Idilevo και συγκεκριμένα στο MotoCamp, το οποίο προτιμούν πολλοί ταξιδευτές. Το Idilevo είναι ένα μικρό χωριό στη μέση της χώρας, που μάλλον δεν συμβαίνουν και πολλά και η ζωή κυλά ήσυχα. Κάπου εδώ, οι Dough, Polly και Ivo έστησαν μια μικρή όαση για μοτοσικλετιστές. Την κεντρική πόρτα μας άνοιξε ο Ivo (Ivaylo). Στα πρώτα δέκα λεπτά η ιστορία μου, η ιστορία του, η μηχανή μου, η μηχανή του. Μου έδωσε την αίσθηση ότι τον γνωρίζω ήδη. Οι εγκαταστάσεις τους απλές, αλλά όμορφες και καθαρές. Στο κέντρο της αυλής υπήρχε ένα κιόσκι και γευμάτιζε μια παρέα Βρετανών. Πήραμε το δωμάτιο BMW. Υπήρχε ένα δωμάτιο Yamaha, ένα Harley και αρκετός χώρος για να στήσει σκηνή, όποιος διαθέτει. Αφού τακτοποιηθήκαμε, ρωτήσαμε που υπάρχει κοντά κάτι να δειπνήσουμε. Οι Βρετανοί που ανέφερα, μόλις παρατήρησαν την άφιξή μας, έβαλαν στα κάρβουνα αρκετά σουβλάκια και μπιφτέκια και φυσικά δεν μας άφησαν να φύγουμε. Σημειώσαμε στο βιβλίο αρκετές μπύρες με τον Ηλία (αυτό το βιβλίο μάλλον τηρείται για διευκόλυνση όσων, πίνοντας, ξεχνούν την αριθμητική) και περάσαμε το βράδυ μας μαζί τους, συζητώντας για ταξίδια, μιας και όλοι τους είχαν στο ενεργητικό τους διηπειρωτικά ταξίδια. Τελικά, μάθαμε πως το χωριό αυτό έχει προσελκύσει αρκετούς Βρετανούς, που αφού αγόρασαν ιδιοκτησία, είτε διαμένουν μόνιμα, είτε το έχουν ως βάση τους για ταξίδια στη βαλκανική μας γειτονιά. Στην παρέα προστέθηκε και ένας Νεοζηλανδός ο
Clinton Logan, ο οποίος, από ότι κατάλαβα, θα περνούσε το χειμώνα του στη Βουλγαρία, μιας και ήταν ήδη αρκετά χρόνια στο δρόμο, ζώντας το δικό του rtw trip. Μασκότ του καμπ η Χάρλευ, με την οποία έγινα αμέσως φίλος, από τη στιγμή μοιραστήκαμε από μισή μπριζόλα.
