ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ ?

[esel]

ο Νιονιος καποτε .....

 

[Coyote]

"Κάποτε", όπως το "πες.

 

[stelios62]

.... μπα! .... και καποτε , καποιος.

 

[apache]

ο Νιονιος καποτε .....

Ο Νιονιος ποτέ ρε φίλε, καιροσκόπος ολκής...

 

[stelios62]

.... μπα! .... και καποτε , καποιος.

Ο Νιονιος ποτέ ρε φίλε, καιροσκόπος ολκής...

..... μετα τις 00:01 εχουν δικιο τα παιδια ...... δεν καταλαβαινεις γρι ......! ..... και θες να κοιμηθουμε και μαζι .....!fghg

 

[thanosgp]

Ο Νιονιος ποτέ ρε φίλε, καιροσκόπος ολκής...

 

[apache]

..... μετα τις 00:01 εχουν δικιο τα παιδια ...... δεν καταλαβαινεις γρι ......! ..... και θες να κοιμηθουμε και μαζι .....!fghg

Γιατί αμφιβάλλεις κάπου;

 

[apache]

Πες τα ρε δοκτορ.....

 

[stelios62]

..... αυτο ειπα και γω ..... καποτε , περασε και καποιος που τον λεγανε Νιονιο ..... ο νοων νοειτω ...... !

 

[maik900]

Αρκετοί υποστηρίζουν πως πρέπει να γίνει η όγδοη ήπειρός

Όλοι μάθαμε στο σχολείο ότι η Γη αποτελείται από επτά ηπείρους. Την Ασία, την Αφρική, την Βόρεια Αμερική, την Νότια Αμερική, την Ανταρκτική, την Ευρώπη και την Αυστραλία-Ωκεανία. Αυτό που οι περισσότεροι δεν ξέρουν είναι ότι υπάρχει και μια όγδοη ήπειρος: η Zealandia.

Η περιοχή ξεδιπλώνεται γύρω από τον Νέα Ζηλανδία και έχει έκταση περίπου 5 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα. Κάτι που της δίνει την δυνατότητα να αποκαλείται ήπειρός.

Η μόνη διαφορά είναι πως ως επί το πλείστον βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Μόλις το 6% της έκτασης της Zealandia βρίσκεται πάνω από το νερό, συμπεριλαμβανομένων της Νέας Ζηλανδίας και της Νέας Καληδονίας.

Την δεκαετία του ’90, μια ομάδα επιστημόνων και γεωλόγων ξεκίνησαν να εξερευνούν την περιοχή και το 2016, δημοσιοποίησαν την έρευνά τους στο επιστημονικό περιοδικό «The Geological Society of America».

Εκεί έγραψαν: «Με βάση διάφορα γεωλογικά και γεωφυσικά στοιχεία, κυρίως από τις δυο τελευταίες δεκαετίες, θεωρούμε πως η Zealandia δεν είναι μια συλλογή από μερικώς βυθισμένα ηπειρωτικά θραύσματα, αλλά μια συναφής ήπειρος».

Σε συνέχεια των ερευνών, τον Σεπτέμβριο του 2017, μια ερευνητική ομάδα 32 επιστημόνων πήγε στην Τασμανία. Σε 6 διαφορετικές τοποθεσίες συνέλεξαν δείγματα για να μελετήσουν την γεωγραφία και το κλίμα του παρελθόντος. Με αυτόν τον τρόπο ανακάλυψαν πως η Zealandia βρισκόταν παλαιότερα πιο κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας.

Οι επιστήμονες πιστέυουν πως η Zealandia αποκολλήθηκε από την ήπειρο της Αυστραλίας μεταξύ 60 και 85 εκατομμύρια χρόνια πριν. Η έκταση έχει υποστεί πολλές αλλαγές για δισεκατομμύρια χρόνια, καταλήγοντας περίπου ένα χιλίομετρο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Η ανακάλυψη της «κρυμμένης» ηπείρου έδωσε τροφή στην φαντασία για το αν σε αυτήν βριοσκόταν η χαμένη Ατλαντίδα. Οι επιστήμονες το απορρίπτουν γιατί όχι μόνο βρίσκεται στο λάθος μέρος, αλλά βυθίστηκε τόσο παλιά, που μάλλον ο Πλάτωνας δεν θα μπορούσε να το καταγράψει στα 360 π.Χ.

 

[maik900]

Πρόκειται για μια φωτογραφία που όλοι έχουν δει. Και ίσως κάποιοι να την έχουν ως αφίσα (ή πίνακα) στο σπίτι ή στον χώρο εργασίας τους. Ονομάζεται «Lunch Atop a Skyscraper» (Μεσημεριανό στην κορυφή του ουρανοξύστη) και τραβήχτηκε με σκοπό να προωθήσει την κατασκευή του Rockefeller Center την δεκαετία του 1930. Γρήγορα όμως η σημασία της έγινε πολύ πιο σύνθετη.

Στην φωτογραφία βλέπουμε 11 εργάτες, οι οποίοι τρώνε μεσημεριανό σε ύψος 260 μέτρων. Πίσω φαίνεται η Νέα Υόρκη, μια πόλη που τις επόμενες δεκαετίες θα μετατρεπόταν σε μεγαλούπολη του κόσμου. Λίγοι ξέρουν ολόκληρη την ιστορία της, κι αυτό γιατί η συγκεκριμένη φωτογραφία έφτασε να συμβολίζει μια ολόκληρη εποχή και γέμισε ελπίδα τους Αμερικανούς που έζησαν τα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης.


Πολλοί πιστεύουν πως η φωτογραφία είναι από το Empire State Building. Όμως πρόκειται για ένα εξίσου εμβληματικό κτίριο της Νέας Υόρκης, το Rockefeller Center. Ένα κτίριο που εκείνη την εποχή ήταν θηριώδες και βοήθησε στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής. Κι αυτό γιατί τον καιρό της Μεγάλης ύφεσης, απασχόλησε 250.000 ανθρώπους, σύμφωνα με τα αρχεία του κτιρίου.

Βέβαια, οι εργάτες έπρεπε να δουλέψουν εκατοντάδες μέτρα πάνω από την γη χωρίς προστατευτικά μέτρα. Κάθε μέρα εκτός από την σκληρή χειρωνακτική εργασία, οι εργάτες έπρεπε να μάθουν να αψηφούν και τον θάνατο. Άλλωστε οι φωτογραφίες κατά την διάρκεια της κατασκευής του κτιρίου μπορούν να επιβεβαιώσουν κάτι τέτοιο.

Η πιο γνωστή από αυτές, όπως είπαμε και παραπάνω, είναι αυτή με τον τίτλο «Lunch Atop a Skyscraper». Η λήψη της έγινε 69 πατώματα πάνω από το έδαφος και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην New York Herald-Tribune τον Οκτώβριο του 1932. Με πανοραμική θέα το Central Park, οι μετανάστες εργάτες, Ιρλανδοί και Ιταλοί στην πλειονότητά τους, κάνουν διάλειμμα για ένα κολατσιό. Τις υπόλοιπες ώρες, αψηφώντας τον κίνδυνο, έχτιζαν σιγά σιγά τη φυσιογνωμία της πόλης.

Η φωτογραφία αμέσως «μίλησε» στην καρδιά του αμερικανικού κοινού. Ήταν ένα στιγμιότυπο ελπίδας και θαυμασμού, για όσους πάλευαν να κερδίσουν ένα κομμάτι ψωμί σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Και συγχρόνως, απεικονίζει το χτίσιμο της μεγαλύτερης πόλης των ΗΠΑ, μέσα από μια συνεργασία μεταναστών. Έγινε με έναν τρόπο δηλαδή, συνώνυμο της Αμερικής.

 

[stelios62]

..........Ήταν ένα στιγμιότυπο ελπίδας και θαυμασμού, για όσους πάλευαν να κερδίσουν ένα κομμάτι ψωμί σε μια πολύ δύσκολη εποχή..............μέσα από μια συνεργασία μεταναστών. Έγινε με έναν τρόπο δηλαδή, συνώνυμο της Αμερικής.

Ετσι ειναι αλλα και τα καλλη ..... για να διατηρηθουν ...... θελουν κοπο, θυσιες , πολεμους πασης φυσεως και οποιεσδηποτε αλλες δραστηριοτητες .... νομιμες φυσικα.

 

[maik900]

Το κορίτσι που ανακηρύχθηκε «λευκή» επειδή ήταν πολύ πλούσια για να είναι μαύρη


Sarah Rector δεν ήταν συνηθισμένη. Από την φτώχεια πέρασε ξαφνικά στα πλούτη και έγινε η πιο πλούσια 11χρονη στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ου αιώνα. Και αυτό Ήταν μάλλον κάτι που δεν επέλεξε, όπως και πολλά ακόμα που συνέβησαν αργότερα.[/paste:font]
Ο παππούς και η γιαγιά της Sarah ήταν σκλάβοι και ανήκαν στην φυλή ιθαγενών Creek. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο ομως τους δόθηκε η ελευθερία τους αλλά και δικαιώματα ως μέλη της φυλής. Αυτή ήταν απόφαση του κράτους. Το 1866, υπογράφτηκε συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης των ΗΠΑ και 5 φυλών ιθαγενών, πως όσοι σκλάβοι απελευθερώνονται θα λαμβάνουν έκταση γης. Το ίδιο και τα παιδιά τους.

Η γη που πήρε η Sarah είχε αξία 565 δολαρίων και βρισκόταν 60 μίλια μακριά από εκεί που ζούσε. Δεν θεωρούνταν καλή για αγροτικές εργασίες και για σπορά. Η οικογένειά της παραλίγο να την χάσει γιατί δυσκολευόταν να πληρώνει ετησίως τα 30 δολάρια φόρων. Το 1910 ο πατέρας της προσπάθησε να την πουλήσει, αλλά το δικαστήριο του απάντησε πως επειδή ήταν αποτέλεσμα επίσημης συνθήκης, δεν μπορούσε να το κάνει αυτό. Ωστόσο η γη της Sarah ήταν αυτή που άλλαξε την κατάσταση με έναν άλλον τρόπο.



Το 1911 νοικιάστηκε σε μια εταιρεία πετρελαίου. Για δύο χρόνια δεν προέκυψε τίποτα, αλλά το 1913, βρέθηκε πετρέλαιο στην γη της 11χρονης τότε Sarah. Ξαφνικά, η γη της παρήγαγε 2.500 βαρέλια την ημέρα και η Sarah ήταν πλούσια. Στο τέλος της χρονιάς, έλαβε το ποσό των 11.567 δολαρίων, που σε σημερινά λεφτά φτάνουν σε αξία τα 284.000 δολάρια.

Το 1914 πλήρωσε περισσότερους φόρους από οποιονδήποτε άλλον στην πολιτεία της Οκλαχόμα. Η τελευταία πήρε μια παράξενη απόφαση. Ανακήρυξε την Sarah «λευκή» γιατί όπως έγραψε και η Chicago Defender «Οι λευκοί ανησυχούν τόσο πολύ για τον πλούτο αυτού του κοριτσιού που δεν τους αρέσει να ανήκει σε κάποιον με αφροαμερικανικό αίμα».

Από τη στιγμή λοιπόν που βρέθηκε πετρέλαιο στη γη της, η Sarah κέρδιζε 300 δολάρια την ημέρα, που σε σημερινά χρήματα αντιστοιχούν σε 7.500 δολάρια. Στην κυβέρνηση βέβαια και γι’ αυτό έστειλε έναν λευκό κηδεμόνα για να παρακολουθεί τα κέρδη και την περιουσία της Sarah. Ωστόσο πολλοί από αυτούς τους «κηδεμόνες» έκλεβαν χρήματα. Αλλά η Sarah είχε απρόσμενη βοήθεια.

Μόλις μαθεύτηκε πως απέκτησε περιουσία, τα γράμματα που την ζητούσαν σε γάμο έπεσαν βροχή. Βέβαια, κάποιοι ζητούσαν δάνεια ή «δανεικά και αγύριστα». Οι εφημερίδες άρχισαν να γράφουν ιστορίες γι’ αυτήν, κάποιες από τις οποίες δεν ήταν αληθινές. Η Chicago Defender πάντως δημοσίευσε σε άρθρο της πως η μικρή Sarah ζούσε με κουρέλια και πως ο λευκός κηδεμόνας κακομεταχειριζόταν την περιουσία της. Οργανώσεις ανέλαβαν δράση και έτρεξαν να ενημερώσουν τους γονείς αλλά και την ίδια με σκοπό να την προστατεύσουν. Κάτι που έγινε.



Η Sarah τελείωσε το σχολείο και σπούδασε στο πανεπιστήμιο. Όταν έγινε 18, μετακόμισε με την οικογένεια της στο Κάνσας Σίτι του Μιζούρι. Ήταν εκατομμυριούχος και η ζωή στην μεγάλη πόλη θα ήταν καλύτερη. Αγόρασε μια έπαυλη (κεντρική φωτογραφία) και λέγεται πως αγόρασε επίσης μια λιμουζίνα και προσέλαβε έναν σοφέρ για να πηγαίνει τα παιδιά της γειτονιάς στο σχολείο. Αγόρασε επίσης μετοχές, ομόλογα, ένα οικοτροφείο και έναν αρτοποιείο. Παντρεύτηκε και απέκτησε τρεις γιους. Πέθανε σε ηλικία 65 ετών τον Ιούλιο του 1967. Κανένας δεν γνωρίζει πόσα χρήματα είχε εκείνη την εποχή.

 

[apache]

Μην απορειτε για τα χιόνια μέσα στο καλοκαίρι.....

https://www.google.com/amp/s/m.huff...ko-pedio-tes-yes_gr_5ece3572c5b6367232b0eb53/

 

[maik900]

Η απαγορευμένη αγάπη που ήταν η αιτία για να αλλάξει νόμος στην Αμερική

Η ιστορία των Loving ήταν η αιτία που άλλαξε ο νόμος στην Αμερική και μέχρι σήμερα συγκινεί.

Η Mildred ερωτεύτηκε στα 17 της τον Richard κι από τότε ήταν αχώριστοι. Στα 18 τους η Mildred έμεινε έγκυος και ο Richard θέλησε να την παντρευτεί και, γιατί όχι, να μεγαλώσουν κι άλλο την οικογένειά τους.

Όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, μιας και στη Virginia απαγορευόταν να παντρευτεί ένας λευκός μια έγχρωμη γυναίκα. Ταξίδεψαν ως τη Washington, όπου επιτρεπόταν ένας τέτοιος γάμος και όταν γύρισαν στη Virginia τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα. Λίγες μέρες αργότερα, μέσα στη νύχτα, εισέβαλε στο σπίτι τους ο σερίφης της περιοχής και τους συνέλαβε. Η Mildred ήταν έγκυος και αναγκάστηκε να περάσει σε αυτήν την κατάσταση πολλές μέρες στη φυλακή.

Το δικαστήριο ήταν σαφές: είτε θα περνούσαν ένα χρόνο στη φυλακή, είτε θα εγκατέλειπαν την πολιτεία για 25 χρόνια. Έτσι, η Mildred και ο Richard Loving έφυγαν από τον τόπο τους, έκαναν κι άλλα παιδιά και επέστρεφαν μόνο για μερικές μέρες, για να δουν τους συγγενείς τους.

Όμως το 1963 αποφάσισαν πως αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Η Mildred, επηρεασμένη από το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, έγραψε γράμμα στο δικηγόρο Robert Kennedy, για να τους εκπροσωπήσει στο δικαστήριο. Ήθελε πάση θυσία να αλλάξει αυτόν το νόμο, που την απομάκρυνε από την πατρίδα της.

Το 1967 κατάφεραν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και να ζήσουν κοντά στους δικούς τους.Το 1975 ο Richard Loving πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και η Mildred ασχολήθηκε με τα παιδιά της και τον ακτιβισμό. Η ιστορία τους έγινε ντοκιμαντέρ και μικρού μήκους ταινία με βραβεύσεις.

 

[maik900]

Πείραμα Κέντλερ: Η πιο αισχρή επιστημονική μέθοδος με θύματα άστεγα παιδιά



Ο ψυχολόγος που έδινε επί 30 χρόνια παιδιά σε παιδόφιλους για να τους κάνει καλούς γονείς

Έδιναν παιδιά σε παιδόφιλους ανάδοχους γονείς. Τι ήταν το «πείραμα Κέντλερ» Τον έλεγαν Χέλμουτ Κέντλερ και ήταν καθηγητής ψυχολογίας.
Γεννήθηκε το 1928 και πέθανε το 2008 και επί 30 χρόνια με την ανοχή του Βερολίνου έδινε σε παιδόφιλους άστεγα παιδιά να τα μεγαλώσουν ζηλεύοντας την δόξα του Μένγκελε.

Η είδηση που κάνει το γύρο του κόσμου μόνο αποτροπιασμό προκαλεί. Όλα ξεκινούν από την δεκαετία του 1970 όταν ο καθηγητής ψυχολογίας Χέλμουτ Κέντλερ, ξεκινάει το «πείραμά» του. Άστεγα παιδιά στο Δυτικό Βερολίνο δίνονται σε ανάδοχους γονείς που είναι παιδόφιλοι. «Αυτοί οι άνδρες θα είναι ιδιαίτερα στοργικοί γονείς», λέει ο ίδιος.

Η έρευνα διεξάγεται από το Πανεπιστήμιο του Hildesheim με την ανοχή και την στήριξη του Βερολίνου για περισσότερα από 30 χρόνια! Μάλιστα δίνεται και επίδομα στους παιδόφιλους ανάδοχους γονείς.

Ο Χέλμουτ Κέντλερ είχε ηγετική θέση στο Κέντρο Εκπαιδευτικής Ερευνας του Βερολίνου. Ήταν πεπεισμένος ότι η σeξουαλική επαφή ανάμεσα σε ενήλικους και παιδιά είναι άκακη. Οι υπηρεσίες παιδικής πρόνοιας του Βερολίνου αλλά και το τοπικό κοινοβούλιο έκαναν τα στραβά μάτια ή ενέκριναν τις αναδοχές. Πριν από πολλά χρόνια, δυο από τα θύματα βγήκαν δημόσια και είπαν τις ιστορίες τους. Μετά από έρευνες που έγιναν βρέθηκε ένα ολόκληρο δίκτυο το οποίο όχι μόνο αποδεχόταν την παιδοφιλία αλλά και την υποστήριζε και την υπερασπιζόταν!

Ο Κέντλερ ήταν σε συνεχή επαφή με τα παιδιά και τους ανάδοχους γονείς τους. Ποτέ δεν ασκήθηκαν διώξεις εναντίον του. Άλλωστε ακόμα και όταν ήταν εν ζωή και τα θύματα βγήκαν και κατήγγειλαν τα απάνθρωπα πειράματά του τα αδικήματα είχαν παραγραφεί! Οι ερευνητές ανακάλυψαν επίσης ότι πολλοί από τους παιδόφιλους ανάδοχους γονείς ήταν επιφανείς ακαδημαϊκοί!

Ανάμεσά τους καθηγητές στο Max Planck Institute, στο Free University του Βερολίνου και στο διαβόητο σχολείο Odenwald στην Έσση στο οποίο είχε αποκαλυφθεί μεγάλο σκάνδαλο παιδοφιλίας πριν από αρκετά χρόνια και έκλεισε για πάντα.

Η πρώτη έκθεση για τα ακατανόμαστα που γίνονταν στο «πείραμα Κέντλερ» δημοσιοποιήθηκε το 2016 από το Πανεπιστήμιο του Göttingen. Τώρα με όλες αυτές τις αποκαλύψεις οι αρχές στο Βερολίνο δεσμεύονται να ρίξουν φως στο θέμα.


Αρε που θελανε τα μ@@νοπανα

 

[maik900]

Το αυτογκόλ στο μ*****τιάλ που εξόργισε το καρτέλ ναρκωτικών της Κολομβίας

Η δολοφονία του αμυντικού της Εθνικής Κολομβίας, Αντρές Εσκομπάρ

Το μ*****τιάλ του 1994 έγινε στα γήπεδα των ΗΠΑ. Ήταν και η πρώτη φορά που προκρίθηκε σε τελική φάση μ*****τιάλ η Εθνική Ελλάδας, η οποία αποδείχθηκε και καταστροφική αφού η Ελλάδα επέστρεψε γρήγορα πίσω με τρεις ήττες στις αποσκευές της και τέρματα 0-10.
Αλλά το μ*****τιάλ του 1994 έχει μείνει στην ιστορία για έναν άλλο λόγο. Ούτε για την κατάκτηση στα πέναλτι από τη Βραζιλία και το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο, ούτε για την εκπληκτική πορεία των Βούλγαρων, ούτε γιατί ο Ντιέγκο Μαραντόνα βρέθηκε θετικός σε εφεδρίνη. Έμεινε στην ιστορία για το αυτογκόλ που πέτυχε ο αμυντικός της Κολομβίας Αντρές Εσκομπάρ και τη δολοφονία του λίγες ημέρες αργότερα από το καρτέλ ναρκωτικών της χώρας του.

Στις 22 Ιουνίου, η Κολομβία αντιμετώπιζε τους διοργανωτές Αμερικανούς στη δεύτερη αγωνιστική των ομίλων. Ο αρχηγός Αντρές Εσκομπάρ ήταν εμψυχωτικός πριν τον αγώνα. Η Κολομβία είχε φτάσει στις ΗΠΑ με μεγάλες βλέψεις. Το ίδιο και αυτός αφού ήταν πιθανό να κερδίσει μια μεταγραφή για την Ευρώπη και να ξεφύγει από ένα πρωτάθλημα που ελεγχόταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από τους εμπόρους ναρκωτικών. Οι τελευταίοι σίγουρα είχαν στοιχηματίσει πολλά χρήματα σε αυτόν και τους υπόλοιπους συμπαίκτες του.

Στην πρεμιέρα οι Κολομβιανοί είχαν ηττηθεί με 3-1 από τους Ρουμάνους. Μια ήττα θα ήταν συνώνυμο του πρόωρου αποκλεισμού. Στο 35ο λεπτό μια κακή στιγμή που μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε αμυντικό έμελλε λίγες μέρες αργότερα να κοστίσει την ζωή του Εσκομπάρ. Έβαλε λάθος το πόδι του και η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα της ομάδας του, ανοίγοντας το σκορ για τις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί έβαλαν και δεύτερο γκολ στο 52’ με την Κολομβία να μειώνει σε 2-1 στο 90’. Η νίκη με 2-0 επί των Ελβετών στην τελευταία αγωνιστική δεν άλλαξε τίποτα. Οι Κολομβιανοί θα γυρνούσαν σπίτι τους.

Ο Αντρές Εσκομπάρ έγραψε μεταξύ άλλων στην εφημερίδα «El Tiempe» μετά τον αποκλεισμό «Ας συνεχίσουμε να φερόμαστε ο ένας στον άλλον με σεβασμό. Τους θερμούς μου χαιρετισμούς προς όλους. Ήταν μια εκπληκτική και σπάνια εμπειρία. Θα σας ξαναδούμε σύντομα γιατί η ζωή δεν τελειώνει εδώ...».

Πέρασαν μόλις 10 ημέρες από την στιγμή του αυτογκόλ και η ζωή του δυστυχώς τελείωσε. Στις 2 Ιουλίου, ο Εσκομπάρ αποχωρούσε από ένα νυχτερινό μαγαζί στο Μεντεγίν και έξι σφαίρες τον έριξαν νεκρό στη μέση του δρόμου. Οι φήμες λένε ότι εκείνη την στιγμή ακούστηκε μια φωνή να λέει «Αυτό για το ωραίο αυτογκόλ». Κάτι που ενίσχυσε την πεποίθηση για παράνομο στοιχηματισμό και χειραγώγηση του παιχνιδιού με αντάλλαγμα τη διακίνηση ναρκωτικών από τη μια χώρα στην άλλη.

Ο θάνατος του Πάμπλο Εσκομπάρ ακριβώς 7 μήνες νωρίτερα, είχε σκορπίσει ένα χάος στα καρτέλ που μάχονταν το ένα το άλλο. Η απαγωγή του νεογέννητου παιδιού του Λουίς Ερέρα, συμπαίκτη του Εσκομπάρ στην Ατλέτικο Νασιονάλ και στην εθνική Κολομβίας, και η επιστροφή του ήταν μάλλον προειδοποίηση. Μετά τον αποκλεισμό, προπονητής και παίκτες είχαν λάβει άμεσα απειλές για την ζωή τους.

Την πλήρωσε όμως ο αρχηγός για το αυτογκόλ του. Ο Αντρές Εσκομπάρ ήταν έτοιμος να παντρευτεί. Εκείνη την περίοδο θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους αμυντικούς στη Λατινική Αμερική, αν όχι στον κόσμο. Η συμφωνία του με τη Μίλαν ήταν σχεδόν σίγουρη. Αλλά τα καρτέλ είχαν άλλη άποψη.

Μην σας πονηρεύει το ίδιο επώνυμο. Ο βαρόνος ναρκωτικών και ο αμυντικός της Εθνικής δεν είχαν καμία συγγενική σχέση. Στην κηδεία του Αντρές βρέθηκαν πάνω από 120.000 άνθρωποι για να τον αποχαιρετίσουν και ταυτόχρονα να φωνάξουν πως το εμπόριο ναρκωτικών δεν έχει θέση στο ποδόσφαιρο.

Ο μόνος που καταδικάστηκε ήταν ο οδηγός του βαν, Ουμπέρτο Κάστρο μ*****ιόζ, ο οποίος παραδέχθηκε πως εκείνος πυροβόλησε τον ποδοσφαιριστή. Καταδικάστηκε σε 43 χρόνια φυλάκισης αλλά εξέτισε μόνο τα 11. Τα αδέλφια Γκαγιόν, που βρίσκονταν κι αυτά μέσα στο βαν, ήταν πρωτοπαλίκαρα του Πάμπλο Εσκομπάρ και καταδικάστηκαν μόλις σε 15 μήνες κατ’ οίκον περιορισμό συνεχίζοντας το εμπόριο ναρκωτικών για δυο δεκαετίες.

Η δολοφονία του Αντρές Εσκομπάρ συντάραξε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο και έκοψε το νήμα της ζωής ενός ανθρώπου που είχε αποφασίσει να την αφιερώσει στον αθλητισμό και την οικογένεια του, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συνομήλικών του που στρέφονταν στην παρανομία. Το ντοκιμαντέρ «The Two Escobars» μας δείχνει την απόλυτη αντίθεση στην ζωή των δυο Εσκομπάρ, που είχαν όμως ένα και μόνο κοινό. Την αγάπη για το ποδόσφαιρο. Η δολοφονία του Αντρές Εσκομπάρ κλείνει σήμερα 26 χρόνια και παραμένει ένα από πιο ειδεχθή εγκλήματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

 

[maik900]

Γιατί υπάρχει ένα χωριό μέσα στον ωκεανό στα ανοιχτά του Μαϊάμι;


Η ιστορία του Stiltsville

Ένα μίλι μακριά από τις ακτές του Μαϊάμι, κάποιος μπορεί να δει επτά σπίτια πάνω σε πασσάλους, που στην αρχή μοιάζουν με πλοία. Την δεκαετία του ’60, τα σπίτια ξεπερνούσαν τα 27 αλλά λόγω φυσικών φαινομένων σήμερα έχουν μείνει μόλις επτά.
Γιατί όμως υπάρχουν εκεί αυτά τα σπίτια; Στις αρχές της δεκαετίας του ’30, προς το τέλος της εποχής της ποτοαπαγόρευσης, ο «Crawfish» Eddie Walker αποφάσισε να στήσει αυτές τις κατασκευές μέσα στον ωκεανό για να προσφέρει ένα καταφύγιο σε όσους ήθελαν να πιούν ένα ποτήρι αλκοόλ και για όσους ήθελαν να τζογάρουν, αφού τίποτα από τα δυο δεν ήταν παράνομο ένα μίλι μακριά από την ακτή.

Το «Stiltsville» όπως έχει ονομαστεί («Πασσαλοχώρι» σε μια ελεύθερη μετάφραση στα ελληνικά), έχει συγκεντρώσει γύρω του ένα σωρό μύθους. Κάποιοι έχουν κάνει λόγο για ένα καταφύγιο πειρατών ή ακόμα και ένα μικρό-έθνος.



Όπως και να έχει η παράγκα του «Crawfish» Eddie, δεν έμεινε μόνη για πολύ. Δυο φίλοι του έχτισαν μια κοντά στη δική του, ενώ την δεκαετία που ακολούθησε αρκετές κοινωνικές λέσχες αποφάσισαν να χτίσουν κι αυτές τις δικές τους, ώστε να συμπεριλάβουν τον τζόγο τις δραστηριότητές τους. Πρώτο ήταν το Calvert Club, ενώ ακολούθησε το Quarterdeck Club, όπου η είσοδος ήταν 150 δολάρια και μόνο μετά από πρόσκληση μέλους.

Το Quarterdeck Club έγινε ένα από τα πιο δημοφιλή μέρη του Μαϊάμι. Οι τοπικές εφημερίδες άρχισαν να αναφέρουν ιστορίες με διασημότητες και όχι μόνο. Οι φήμες για τυχερά παιχνίδια υπήρχαν αλλά μετά από μια έφοδο το 1949, δεν βρέθηκαν στοιχεία που να αποδεικνύουν κάτι τέτοιο.

Το 1962, ένα γιοτ 45 μέτρων μετατράπηκε σε «Bikini Club», προσφέροντας δωρεάν ποτά σε όσες γυναίκες φορούσαν bikini, ενώ από το 1967 υπήρξαν και ραδιοφωνικοί σταθμοί που εξέπεμπαν από τα σπίτια πάνω στους πασσάλους.

Η χρυσή του εποχή είχε τελειώσει όμως πριν από δυο χρόνια, όταν ένας τυφώνας χτύπησε αλύπητα το Stiltsville. Από το 1976 και έπειτα, η πολιτεία απαγόρευσε την κατασκευή νέων παραγκών, ενώ οι υπάρχουσες είχαν πλέον επίσημα μισθωτήρια. Τα μισθωτήρια έληγαν το 1999 και άφηναν στον ενοικιαστή την ευθύνη για την κατεδάφισή τους.

Ωστόσο μετά από δικαστικές διαμάχες, οι επτά παράγκες που υπάρχουν σήμερα σώθηκαν και αφού επιβίωσαν το 2017 μετά τον τυφώνα Ίρμα, έχουν γίνει πλέον τουριστικά αξιοθέατα, ενώ πολλοί τα επισκέπτονται με βάρκες για να γιορτάσουν την 4η Ιουλίου ή άλλες περιστάσεις.

 

[stelios62]

Το αυτογκόλ στο μ*****τιάλ που εξόργισε το καρτέλ ναρκωτικών της Κολομβίας..............Την αγάπη για το ποδόσφαιρο. Η δολοφονία του Αντρές Εσκομπάρ κλείνει σήμερα 26 χρόνια και παραμένει ένα από πιο ειδεχθή εγκλήματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

..... ενταξει εδω δεν φτανουμε στα ακρα .... ακομα .... απλως ξεμπουγαδιαζουμε ....!

 

[maik900]

Rosa Parks: Η ηρωίδα του λεωφορείου που η πράξη της έφερε τσουνάμι αλλαγών στις ΗΠΑ



Η γυναίκα που έγινε σύμβολο της ισότητας και της ελπίδας

Ήταν 1955 όταν στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, η Ρόζα Παρκς γυρνούσε σπίτι της μετά απο τη δουλειά της. Ήταν μια μοδίστρα που εκείνη τη μέρα χωρίς να το φανταστεί ποτέ, θα ξεκινούσε το "ξήλωμα" του ρατσισμού.
Εκείνη τη μέρα θα ξεκινούσε μια απίστευτη περιπέτεια για εκείνη που θα την οδηγούσε να γίνει η πρώτη "Μητέρα του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων". Μπήκε λοιπόν στο λεωφορείο και έκατσε στις πίσω θέσεις όπως έπρεπε μιας και ήταν έγχρωμη - τότε ο νόμος της πολιτικής φυλετικού διαχωρισμού των ΗΠΑ απαιτούσε από τους έγχρωμους πολίτες να κάθονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου και να παραχωρούν τη θέση τους στους λευκούς.

Τρεις στάσεις μετά, ανέβηκαν μερικοί λευκοί. Όταν ο οδηγός είδε ότι ένας απ’ τους λευκούς είχε μείνει χωρίς θέση, απαίτησε απ’ τους μαύρους, που βρίσκονταν εκεί, να σηκωθούν.

Η Ρόζα όμως δεν σηκώθηκε. Τότε ο οδηγός, κάλεσε την αστυνομία, και η Παρκς κατέβηκε απ’ το λεωφορείο βίαια, με τη συνοδεία δύο αστυνομικών, οδηγήθηκε στο κρατητήριο για παραβίαση των νόμων περί φυλετικού διαχωρισμού, και ευτυχώς αφέθηκε ελεύθερη την επόμενη μέρα, αφού ο φίλος της, Έντγκαρ Νίξον, πλήρωσε την εγγύηση.

Τέσσερις μέρες μετά, στη δίκη της, κρίθηκε ένοχη και της επιβλήθηκε πρόστιμο 14 δολαρίων. Έκανε έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α. και την ίδια μέρα, όλοι οι Αφροαμερικάνοι του Μοντγκόμερι, αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τα λεωφορεία ξεκινώντας ένα τεράστιο κίνημα κατά του φυλετικού διαχωρισμού - το μποϋκοτάζ κράτησε 381 μέρες και από εκεί ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ένας από τους διοργανωτές του κινήματος αυτού, ονόματι Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Το σύστημα μεταφορών γονάτισε οικονομικά γιατί το μποϋκοτάζ των μαύρων επιβατών έκανε μεγάλη ζημιά στα έσοδα των λεοφωρείων - κόπηκαν δρομολόγια και ανέβηκαν οι τιμές των εισιτηρίων. Τι κι αν δέχονταν απειλητικά τηλεφωνήματα, τι κι αν διέλυαν τα σπίτια τους, τι κι αν τους έδιναν πρόστιμα για ανύπαρκτες παραβιάσεις, η μαύρη κοινότητα δεν αντέδρασε. Επέμεινε στο στόχο της. Στην ισότητα.

Εκείνο το απόγευμα, ο Κινγκ έβγαλε ένα απ’ τους πρώτους λόγους του, που θα τον έκαναν μία απ’ τις πιο ηρωικές φιγούρες της ιστορίας. Είπε: "Έρχεται κάποια στιγμή, που οι άνθρωποι κουράζονται. Είμαστε εδώ αυτό το απόγευμα για να πούμε σε όλους αυτούς, που μας κακομεταχειρίζονται τόσο καιρό, ότι έχουμε κουραστεί. Έχουμε κουραστεί από τον διαχωρισμό, την ταπείνωση, τον ξυλοδαρμό της καταπίεσης". Στο τέλος της ομιλίας του ζήτησε να μην υπάρξει ούτε ίχνος βίας εναντίον των λευκών. Κι έτσι έγινε.

Στις 30 Ιανουαρίου του 1956 εξερράγη βόμβα στο σπίτι του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Μέσα ήταν η γυναίκα και η κόρη του, οι οποίες δεν έπαθαν τίποτα. Ένα τεράστιο, εξαγριωμένο πλήθος, συγκεντρώθηκε έξω απ’ το σπίτι του Κινγκ, ο οποίος τους ζητούσε να κάνουν υπομονή και να μην προκαλέσουν βίαια επεισόδια.

Ένα χρόνο μετά, δηλαδή το 1956, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ότι οι νόμοι φυλετικού διαχωρισμού στο Μοντγκόμερι ήταν αντισυνταγματικοί.

Η Ρόζα και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ παρέα με τον Έντγκαρ Νίξον ανέβηκαν στο λεοφωρείο και η Ρόζα έκατσε τέρμα μπροστά, δίπλα σχεδόν στον οδηγό.

Στην αυτοβιογραφία της έγραψε: «Όλοι λένε ότι δεν άφησα τη θέση μου, επειδή ήμουν κουρασμένη, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν κουρασμένη σωματικά (…) είχα κουραστεί να υποχωρώ...»

Το 1996 της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας. Το 1999 τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου για τον αγώνα της κατά του ρατσισμού. Είναι η πρώτη γυναίκα της οποίας η σορός εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στη Ροτόντα του Καπιτωλίου.