Φλούφλη...
Και εγώ τους ακούω με τρέλλα ρε...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ;;;;;;;;;;;;;;;
ΦΛΟΥΦΛΗΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΕΙ DREAM THEATER;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
ΠΑΡΤΟ ΠΙΣΩ ΤΩΡΑ...ΠΑΡΤΟ ΠΙΣΩ ΤΩΡΑ...
ΟΙ DREAM THEATER ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΓΝΩΣΤΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΝΤΡΕΣ. (σαν τα honda ένα πράγμα)
Τώρα χωρίς πλάκα, δεν είναι και ένα συγκρότημα που ακούγεται εύκολα. Πρέπει να σε βάλουν να το ακούσεις με το ζόρι αλλά μετά απο 3-4φορές γίνεται ναρκωτικό.
Χαχαχα Μάνο το θυμάσαι το μαδέρι που έσπασε από το βάρος στη σκηνή?"Οπως επίσης θα ήθελα να ξαναήμουν στήν συναυλία του Rory Gallaher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981, ήμουν μπροστά από την σκηνή σε έκσταση όταν ξαφνικά μας την έπεσαν τα ΜΑΤ, ξαφνικά, από το πουθενά να μην μπορούμε να ανασάνουμε από τα δακρυγόνα ,να τρέχουμε αλλόφρονες , να πηδάμε κάγκελα και να μας ξυλοφορτώνουμε όπου μας έβρισκαν, για το τίποτα τα μοθνιά, το μόνο που κατάφεραν ήταν να χαλάσουν το καλύτερο event για την Ελλάδα που τότε έψαχνε να βρεί τον δρόμο της...
Ξεχασα ρε
Στάλθηκε από το MI MAX μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Αχχχχχ, μετά το 1990+ μου φαίνεται ότι κάθε χρόνο και χειρότερα Μάνο. Σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς.Χωρίς πλάκα όμως θα ήθελα να ξαναβρισκόμουν στην συναυλία του Πουλικάκου στου Ζωγράφου το 1979, αρχές καλοκαιριού αν θυμάμαι καλά, χαμός ,παραδίπλα καθόταν ο "Ασιμος που πέταγε μπουκάλια στον Πουλικάκο, ο συγχωρεμένος ο Σπάθας να πίνει ατελείωτες μπυρες, όλοι σαν θεατές, ενας χαμός μία γιορτή, σε κάποια φάση κάτι κότες τρέχανε στην σκηνή, ένας χαμός..ήμουν 16-17 ετών τότε..
"Οπως επίσης θα ήθελα να ξαναήμουν στήν συναυλία του Rory Gallaher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981, ήμουν μπροστά από την σκηνή σε έκσταση όταν ξαφνικά μας την έπεσαν τα ΜΑΤ, ξαφνικά, από το πουθενά να μην μπορούμε να ανασάνουμε από τα δακρυγόνα ,να τρέχουμε αλλόφρονες , να πηδάμε κάγκελα και να μας ξυλοφορτώνουμε όπου μας έβρισκαν, για το τίποτα τα μοθνιά, το μόνο που κατάφεραν ήταν να χαλάσουν το καλύτερο event για την Ελλάδα που τότε έψαχνε να βρεί τον δρόμο της...
Πάρτε γεύση...
Όλοι μας θα θέλαμε....,Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα ήθελα να παρακολουθήσω την πορεία του ρεμπέτικου και του λαϊκού, από Τούντα συνθέτη, Βαμβακάρη και Μπάτη, Ρόζα Εσκενάζι και Ρίτα Αμπάτζη, έως και Παπαϊωάννου, Σωτηρία Μπέλου και αργότερα σε Μπιθικοτση μεχρι και Ζαμπέτα που τον θεωρώ ιδιοφυΐα.
Νομίζω αυτή η περίοδος των σχεδόν 40 χρόνων ήταν χρυσή για το Ελληνικό τραγούδι του περιθωρίου το οποίο από περιθωριακό και παράνομο, εξελίχθηκε σε κοσμικό.
Και τι δε θα 'δινα να σκαρωσω ένα κρασί με το Μάρκο, να ακούσω έναν αμανέ και ένα ταξίμι από εκείνα τα τέρατα του γνήσιου ρεμπέτικου στους κλασσικούς τεκεδες του Πειραιά και του Ψυρρή, με ότι αυτό συνεπάγεται σε ουσίες και οινοπνεύματα.
Το γνήσιο, απ' όπου και αν προέρχεται είναι αληθινό και αιώνιο.