Η Νάσια Γκουβέρου περιγράφει στην ATHENS VOICE πώς αισθάνεται ως η πρώτη διασώστρια οδηγός μοτοσικλέτας στο Τμήμα Μοτοσικλετών Ταχείας Ανταπόκρισης του ΕΚΑΒ στην Ευρώπη.
Θα τη δεις στους δρόμους της πολύβουης πόλης πάνω στη μηχανή, με αναμμένο τον φάρο και τη σειρήνα, να σπεύδει για κάποιο επείγον περιστατικό. Μπορεί να βρέχει καταρρακτωδώς, να έχει μποτιλιάρισμα, μια πορεία διαδηλωτών να έχει διακόψει την κυκλοφορία, όμως θα κάνει τα πάντα για να φτάσει εγκαίρως. Τότε θα βγάλει το κράνος, θα φανούν τα μακριά μαλλιά και θα ακούσει: «Πού είναι το φορείο;», «Ήρθα με τη μοτοσικλέτα!», «Εσύ;»...!
Κάπως έτσι ξεκινάει συχνά η μέρα της Νάσιας Γκουβέρου, της πρώτης γυναίκας διασώστριας του ΕΚΑΒ, που πηγαίνει στα έκτακτα περιστατικά με μηχανή. Η ίδια μιλά στην ATHENS VOICE για τον τρόπο που σπάζει τα κοινωνικά στερεότυπα και τη δυσκολία του να είσαι διασώστης... στην ελληνική πρωτεύουσα.
«Πέρα από κάθε προκατάληψη προηγείται η ικανότητα του διασώστη να κρατήσει τον ασθενή στη ζωή. Αρχικά τον σταθεροποιείς και μετά ακολουθεί η διακομιδή. Στις μοτοσικλέτες, μάλιστα, μια γυναίκα απαλλαγμένη από την άρση βάρους μπορεί να δείξει καλύτερα τις δυνατότητές της στο κομμάτι της διάσωσης» μου εξηγεί η Νάσια, πριν αναφερθεί στις αντιδράσεις όσων αμφισβητούν τις δυνατότητες μιας γυναίκας να ανταπεξέλθει σε αυτό τον ρόλο. Ανέκαθεν άλλωστε υπήρχαν ενστάσεις για την ένταξη των γυναικών στο ΕΚΑΒ, σε σχέση κυρίως με τον περιορισμό μιας γυναίκας στην άρση βάρους, και μέχρι το 2018 φάνταζε αδύνατο για κάποια υπάλληλο να ανήκει στο τμήμα των Μοτοσικλετών. Χωρίς την υποστήριξη από τον προϊστάμενο και τους συναδέλφους της, η Νάσια δεν θα μπορούσε να ενσωματωθεί στην ομάδα.
© Θανάσης Καρατζάς
Έτσι όμως το ΕΚΑΒ Αθηνών θα έχανε την παγκόσμια πρωτιά, καθώς η Ελλάδα καινοτομεί δεδομένου ότι σε καμία αντίστοιχη υπηρεσία του εξωτερικού δεν υπηρετεί γυναίκα. «Για να ενταχθώ στο τμήμα, δεν αρκούσε η αίτησή μου. Πριν ξεκινήσω τις βάρδιές μου στον δρόμο πολλοί περίμεναν πως θα αποτύχω, είτε οδηγικά, είτε όντας γυναίκα μόνη και άρα αδύναμη να ανταπεξέλθει σε περιστατικά λόγω μυϊκής δύναμης. Τα κατάφερα επιδεικνύοντας επαγγελματική συμπεριφορά. Και μια δουλειά όπως αυτή, που αγαπώ και είναι πρόκληση, προσπαθώ να την κάνω όσο καλύτερα μπορώ τιμώντας με τον τρόπο μου το γυναικείο φύλο. Γι’ αυτό και στις γυναίκες που θέλουν να ακολουθήσουν το ίδιο θα συμβούλευα να τολμήσουν και να κάνουν το βήμα».
Βέβαια, στις προκλήσεις του επαγγέλματος του διασώστη μοτοσικλετιστή δεν περιλαμβάνονται μόνο οι σωματικές. Όταν υπηρετείς ως Πλήρωμα Ασθενοφόρου είσαι ταίρι με κάποιον συνάδελφο και μετακινείσαι προστατευμένος μέσα σε όχημα. Στις μοτοσικλέτες η δουλειά γίνεται κατά μόνας, οπότε τίθεται θέμα ασφάλειας. Ο διασώστης μέχρι να φτάσει έγκαιρα στο εκάστοτε περιστατικό έρχεται αντιμέτωπος τόσο με τις καιρικές συνθήκες όσο και με τυχόν λανθασμένη οδηγική συμπεριφορά των οδηγών στους δρόμους. Η Αθήνα δεν διευκολύνει το έργο του διασώστη του ΕΚΑΒ είτε λόγω της κίνησης στους δρόμους είτε μιας απεργίας ή κινητοποίησης. Και βέβαια εξαιτίας του όγκου των περιστατικών και της έλλειψης οχημάτων.
© Θανάσης Καρατζάς
Τα στατιστικά των τελευταίων μηνών, μάλιστα, δείχνουν αύξηση περιστατικών στο κέντρο της Αθήνας. Οι μοτοσικλέτες που εργάζονται αποκλειστικά στο κέντρο καταγράφουν πάνω από 750 περιστατικά η κάθε μία, ενώ οι μοτοσικλέτες των περιφερειακών τομέων γύρω στα 400. Με αυτούς τους ρυθμούς, το σύνολο των περιστατικών για τις μοτοσικλέτες πλησιάζουν τα 8.000 για το 8μηνο που μας πέρασε. «Η Αθήνα δυσχεραίνει το έργο του διασώστη του ΕΚΑΒ, αλλά έτσι αναδεικνύονται και τα πλεονεκτήματα της μοτοσικλέτας, γι’ αυτό και ειδικά εδώ γνωρίζουν ανάπτυξη. Οδηγούμε πάντα με ασφάλεια χωρίς να αναπτύσσουμε διαστημικές ταχύτητες ή κάνοντας υπερβολές στον δρόμο. Επίσης, όταν φτάνουμε στα περιστατικά, αν κρίνουμε ότι δεν υπάρχει ασφάλεια, δεν προσεγγίζουμε χωρίς να ζητήσουμε βοήθεια από το κέντρο».
Μέσα σε όλα αυτά, η αδρεναλίνη παίζει τον δικό της ρόλο και επιβαρύνει τον διασώστη ψυχολογικά. Οι επίδοξοι διασώστες πρέπει να είναι αποφασισμένοι και ψυχικά δυνατοί, καθώς οι εικόνες αρκετές φορές σοκάρουν, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που παρά τη θέλησή τους για προσφορά δεν καταφέρνουν να το διαχειριστούν και τα παρατάνε. Η Νάσια με την εμπειρία 13 χρόνων σε πλήρωμα ασθενοφόρου έχει κάνει τις δυσκολίες του επαγγέλματος τρόπο ζωής και χειρίζεται τα περιστατικά αλλά και τον εξοπλισμό που διατίθεται στη μηχανή με σιγουριά, ψυχραιμία και ετοιμότητα. Η μοτοσικλέτα φέρει όλη την απαραίτητη υποδομή για παροχή πρώτων βοηθειών σε κάθε επείγουσα κατάσταση, είτε αυτή αφορά σε ανακοπή, τροχαίο, τοκετό ή οποιοδήποτε περιστατικό. Ό,τι υπάρχει σε ένα ασθενοφόρο, εκτός από το φορείο και την καρέκλα, υπάρχει και σε κάθε μοτοσικλέτα, όπως π.χ. αυτόματος εξωτερικός απινιδωτής, φιάλη οξυγόνου, ορός, γάζες, πιεσόμετρο, σακχαρόμετρο, οξύμετρο.
© Θανάσης Καρατζάς
Παρά τις απαιτήσεις και τις δυσκολίες του επαγγέλματος η ανταμοιβή που προσφέρεται στον διασώστη είναι ανεκτίμητη. «Χορηγός θετικής ενέργειας», λέει η Νάσια με αυτοπεποίθηση, «αυτό λέω πάντα όντας χαρούμενη και χαμογελαστή και αυτό προτρέπω και τους άλλους να είναι, γιατί μόνο με αισιοδοξία προχωράμε μπροστά. Το να δουλεύεις νυχτερινές βάρδιες, σε αργίες ή σε γιορτές όπως Χριστούγεννα, Πάσχα, είναι μεγάλη θυσία διότι η απουσία μας είναι αισθητή στις οικογένειές μας. Όμως το να σώζεις μια ανθρώπινη ζωή σε ανταμείβει ηθικά. Φαντάσου το συναίσθημα να φέρεις στον κόσμο ένα μωρό ή να κρατήσεις ζωντανό έναν πολυτραυματία».
